şehirle beraber geçmişi terk etmek

gerçekten hayatta yeni bir sayfa açmaktır.

(bkz: bu şehir) (bkz: ezginin günlüğü)

6 sene önce verdiğim karar. o gün bu gündür de gitmedim eski şehrime, bir kere bile uğramadım.

peki sonuçları neler? şimdi burda bir hayatım var evet. ilk yıllardaki gibi taşını, toprağını, sokaklarını, parklarını özlemiyorum o da doğru. şehri terk etmede son derece başarılı olduğumu söyleyebilirim, hani ev adresin neydi desen düşünürüm belki.

gelelim ikinci bölüme: geçmişi terk etmek. işte ne kadar uğraştımsa da onu beceremedim. tedavi gördüm, ilaçlar kullandım. bazen aylarca "yeni ben" olarak gezindim etrafta. sonra gün geldi, bir anda, hatta en mutlu anımda baştan aşağı titredim. sabahına eski ben olarak uyandım.

şu an mutluyum diyebilirim. öyle ya da böyle yaşayıp gidiyorum. ama şimdi 6 sene öncesine dönsem asla terk etmem şehrimi. acılarımdan kaçmaya çalıştıkça onlara saplandım ben. eski evimde otururum yine. babaannemle sohpet ederim akşamları. o erkenden uyuyunca gizlice kaçarım evden. belki yine ağlarım bazı geceler, ama kendi günahımı şehre verip taşınmam.

gelen bir kaç mesajdan sonra edit: tabi ki evden kaçmadım, ailemle de görüşüyorum. sadece bazı olaylardan sonra şehirden taşındım.

geçmişten kaçılmaz, hele ki unutmaya çalıştığın şey bir acıysa şayet; senden önce gider yerleşir yeni şehrine. gidince bir bakarsın kurulmuş baş köşeye...

(bkz: aşk acısı)
(bkz: ayrılık acısı)
(bkz: kalp yarası)

vs.

aslında böyle bişi yoktur. insan sadece şehir değiştirmekle geçmişini arkasında bırakacağını düşünür ama yanılır çünkü değişen sadece şehir ve insanlardır, tek farkda yeni yaşamaya başladığın şehirdeki insanların onun kim olduğundan ve geçmişinden haberleri olmamasıdır, halbuki geçmişi insanın peşini hiçbir zaman bırakmaz, o nereye giderse oda paşinden takılır gelir.

başka şehirde üniversteye gitme eyleminin dramatik betimidir.**

"bir insanı bir kente bağlayan anılarıdır" gerçeğinden hareketle mümkün olmayan durumdur.

şehri terk ettim, geçmişim beni kaybetti
şehri özledim, geçmişimde beni özlemiş.

imkansızdır. mutlaka soluk bir anı bilinçaltına saklanır da, alakasız bir günde güneşli öğle sonralarını hatırlatır terkedilen şehrin. ağlamak düşer insanın payına.