şehit mi o da ne

şehit mi? o da ne?

içi boşaltılmış olanlara...

olay şu:
artık teker teker, her bir birey bu tuhaf zamanlara alışmaya başladı.
örnek vermek gerekirse, n. ç. davası kadar yankı bulmadı, ö. ç. davası. çünkü artık önümüzde öyle örneklemelere var ki, alıştık birer birer tecavüz kurbanının zanlı sandalyesine oturmasına.
ya da ülkenin herhangi bir şehrine onlarca imam hatip yapılması kararı da o kadar konuşulmadı. önceden olsa klasik laik teyzeler ortalığı velveleye verirlerdi. atamın mezarına gider salya sümük ağlayarak " kalk ey atam! ülke elden gidiyor" derlerdi. şimdi onlarda alıştı. ( bu iyi bişey belki ama onlar bile (!) alıştı )
ya da bir polis şiddet uyguladı mı hayatı biterdi. işinden olur, cezayı yerdi. artık insan öldüreni bile o kadar umursanmıyor. bu umursamazlık bizlere de bulaşıyor.
artık tek yapabildiğimiz "ah, vah"lar dan ibaret. alıştık artık.

bugün şehit haberleri var. 10 çocuk ölmüş yine...
önceden olsa haberi duyar duymaz derinden bir "offfff" çeker, diğerlerine söyler ve hep beraber bu acıyı paylaşırdık. önceden olsa, bu haberler sonrası hükümeti yıkar, yeni hükümetler kurardık. tabi bu koftiden bi hayal olurdu ama acımızı konuşa konuşa atabilirdik.
bugün dikkat ettim de sabah "10 şehit" haberini duyunca bi alışılmışlık vardı tanıdığım herkeste.
olağan, sıradan bi şeylerden bahseder gibiydi herkes.
+ 10 şehit varmış.
- hadi ya.. Allah rahmet eylesin.

o 10 çocuğun artık bir hükmü yok! silah tüccarlarının, semirmiş devlet erkanının, sözde kürt halkı savunucularının pis oyunlarına kurban giden onlarca çocuğun hiçbir hükmü yok. onların ardından kalan yegane şeyler; birbirlerine gider yapan liderler, onların dalkavukları, acılı aileler ve artık içi boşaltılmış, hiçbir şey hissetmeyen, hissetse bile artık önemli bulmayan, hayalleri gibi koftiden olan bir halk...