şaşı olan insanlarla konuşmanın zor olması

o kadar zordur ki hedef bile şaşırtabilir. yaşanmış bir olayı da anlatmam gerek bunun anlaşılması için. otobüste yolculuk yaparken bi abiyle kız kardeşi bindi. en arka uzun koltukta oturuyordum. onlarda geldiler yanıma oturdular. hikayenin kahramanı olan şaşı arkadaş da bi beş dakika sonra bindi. kız kitap okurken bu şaşı elaman hep o kızı kesiyordu. içine düşecek kadar, haliyle kızın abisi bu durumdan rahatsız olmaya başladı, sonunda dayanamadı patladı. 'nereye bakıyorsun lan sen' dedi. şaşı arkadaş da bana dönüp 'nereye bakıyorum birader hayırdır ?' dedi. ben ben değil diyebildim en fazla.. kızın abisiyle göz göze geldik, kim kimle konuşuyor ikimizde anlamamıştık.. halen bu olayın gizemi çözülmüş değil. kiminle konuşuyordu lan o ?

lisede hafif şehla bi hocamız vardı kulakları çınlasın, birine işaret edip -oğlum kalk- diyince en az 5 kişi kalkardı ayağa.sonra ben mi ben mi sorularıyla asıl kahraman, kara murat gibi kalırdı tek başına

bende gülme hastalığının başlamasına vesile olan olaydır.