bugün

insanların, olanı biteni tam olarak anlayabilmesi için, savaş, vahşet ve kan kavramlarının ne anlama geldiğini unutmuş ve işi gücü; dedeleriyle övünmek olan, tek yapabildiği konuşmak ya da şu an benim yaptığım gibi kendince bir şeyler yazmak olan, dünya üzerinde, çok yakın bir tarihten beridir, içinde bulunduğu psikolojik, ekonomik ve sosyolojik durum açısıdan, gelmiş geçmiş en tepkisiz, en pısırık, en balık hafızalı ve en düşünce fakiri insanlarının, kendini dev aynasında gören cücelerin, insan olduklarını hatırlamaları ve tüm dünyanın gözleri önünde, apaçık bir şekilde işlenen bu günahı, birinci dereceden, en yakın haliyle yaşamaları ve anlamaları için, unuttukları onca değeri hatırlayabilmeleri için, kısacası kendilerine gelebilmeleri için, elde olmadan duyulan istektir...

evet şu an bunu istiyorum, istiyorum ki; televizyondan izlediğimiz, o kan kusan uçaklar, tanklar, füzeler, bir gece bizim şehrimize de düşsün, istiyorum ki; bir sabah uyandığımızda birileri alnımıza silah dayamış olsun, onurumuzu ve gururumuzu kıracak küfürler savursun...

aynen bunlar olsun istiyorum,

yoksa 'onlar'..

bir şafak vakti, karanlığın kenarından, ağır ellerini toprağa basıp doğrulan
en bilgin aynalara, en renkli şekilleri aksettiren
ve haklarında; 'zincirlerinden başka kaybedecek şeyleri yoktur' denilen onlar...

her fırsatta övündüğümüz atalarımız, ağlayarak izleyecekler; zincirlere vurulmuş, adını unutmuş, neden yaşadığını bilmeyen, şuursuz torunlarını...