türk romancılığı

cumhuriyetin ağır abilerinin ardından altmışların fakir ama ağır içici ekibi, sonrasında uzun bir sessizlik ve şimdi "ucuz aşk hikâyeleri" yazan topluluk var. ahmet altan, ahmet ümit, zülfü livaneli, elif şafak, canan tan, ayşe kulin vs. kabul ediyorum hepsi saygın yazarlar ama yarattıkları kahramanlar hep egoist, diğerlerini -herkesi- hor gören fakat içleri koca boşluklarla dolu zavallılar, ne var ki onlar zavallı olduklarının farkında değiller bile. umursamaz tavırlarıyla okuyucular üzerinde hayranlık oluşturmak istiyorlarsa bu bayat numarayı yemiyorum. bu kahramanların güya güçlü karakterleri, aşk bile denemeyecek, olgun olmayan ilişkilerde diz çöküyor ve bizlerin gözleri yaşlı "evet tanrım ben tatmin oldum" dememizi bekliyorlar. hayır ben eziklediğiniz o insanların hikâyelerini beğeniyorum ve karakterlerini, sizlerin bu yapmacık ve makyaj üzerine kondurduğunuz romantizmin yanında gerçek mücadeleyi içerdiğini görüyorum. ve diyorum ki sizdeki de dert mi, ne hikâyeler var ah bir bilseniz.