sahiplenememek

obezite falan değil, çağın sorunu budur.

felsefeden girip kafanızı ağrıtasım yok, kafa ağrıtasım yok kezâ. o kadar çok kafasız gördüm ki hayatımın son döneminde.
yazmak istiyorum, yazmak ve gömmek.
yazılıp kumlara gömülen hayaller gibi; yaşantılar gibi, yazmak ve sözlüğe gömmek.
kız arkadaşın değil senin problemin biliyor musun?
veya seni umursamayan ailen değil.
bazen kaçırdığın günler, akan zaman değil;gözünü açıp kapayınca giden para hiç değil.
sahiplenmemek de değil.
herşey elimde deme bana, elinde tuttuğun bir şey yok.
sahiplenememek sorun.

aç bi telefon rehberini,
ne annen "annem" diye kayıtlı,
ne baban "babam" diye.
hayatını üstüne kuracağını düşündüğün sevgilin bile,
"aşkısı" diye kayıtlı orda.
sanki hiç sana ait değilmiş gibi.

öfken karşındakinin öfkesine göre şekilleniyor,
saygın karşındakinin saygısına göre.
sevgin bile sanki karşındaki göstermese kendisindekini, hiç olmayacakmış gibi.
sen bile sana ait değilsin sanki.
ailen, bi dna testi yapsalar "biz değilmişiz" deseler, olmayacakmış gibi.
zaman, ki en acıklısı budur, yarın ölecek olsan bile, yeter gibi.
lümpen olmanın ızdırabını yaşıyorsun, yapmadığın şeylerin acısı..

çağ sana sahiplenmemeyi öğretti, sen ise sahiplenememeyi öğrendin.
90 larda doğmanın gerektirdiği şeyi yaptın.
özgüven.
ve sahiplenmedin.
sensiz de varım dedin,
ama öyle bi abarttın ki ne sahip kabul ettin, ne sahiplik.

sanki her şey,
olmasa da olacakmış gibi...

-iş bu entry 91 yılında doğup kafası güzel bi şekilde yazar tarafından kendine yazılmıştır-
-sahiplenene-