bugün

dilde özleştirmeye karşı yazılan bir şiirdir...

bu şiir yazıldığı zaman ilk mısrada geçen kelimeler, TDK tarafından yeni önerilmişti. necip fazıl gibi gelenekçi/muhafazakar adamlar da bu kelimelere karşı çıkmış, kimsenin bu kelimeleri kullanmayacağını söylemiştir. "kısaca bu kelimeler tutmaz abi" demişler ve ısrarla karşı çıkmışlardır.

ama yıllar sonra bu şiiri okuyunca anlıyoruz ki bu kelimeler tutmuş, arapçadan giren karşılıkları da unutulmuş veya unutulmaya yüz tutmuştur. yani necip fazıl ve tayfası şimdi yaşasaydı bu şiirden utanırdı..

edit: başlık bana kalmış...