kumburgazda akşam

denizin üstündeyim
bir maket gemi oturağında
sıra sıra masalar, özenle serili örtüler
iskeleden yürüyerek geldim
sessiz sakin güneşin batışını seyrediyorum
silivri yarımadasının ardından
padişahlar buradan seyredermiş güneşin batışını
ama ben yalnızca hayal kuruyorum
pembe ufuklardaki kızıllıktan çıkıp gelecek sevgiliyi bekliyorum
güneş adanın üstünden kaybolup gitti
şimdi mekanda ışıklar yandı
denizin içinden sülietin su yüzüne çıktı
ve küçük balıklar ateşe koşan kelebekler gibi koşuyorlar aydınlığa
ekmek atıyorum balıklara
yüreğimi koyuyorum arasına ekmeğin sana ulaşsın diye
bakma bana öyle dalgaların üstünden
çık gönül denizinden atla iskeleye
sarıl bana, dokun bana, gözlerimi esir al.

ilyas öztekin