kopya cekmeyi unutmak

hayatın azaplarından, pişmanlıklarından, eylem sonrası kırbaçlamalarından sadece bir tanesi.
hüzünlerin, kederlerin en büyüğü, en acı vereni.

başıma da gelmiş bir vuku.

finaldan önce pek çalışmamış olmanın verdiği tedirginlikle, önüme (kağıdını görebileceğim bir şekilde) bilen bir arkadaşı, daha doğrusu birşeyler bildiğini umut ettiğim bir arkadaşı yerleştirip amfinin arka sırasına geçtim. bir de tembihledim;

- abi cevaplamayı bitirince çıkma sakın. kağıdı hafif sağa çek ben bakacam.

sınavın ilk 10 dakikasında ne biliyorsam döktürdüm; lakin cevaplayabildiğim 7/20 soru vardı. son 15 dakikayı, düşünerek sağa sola bakarak geçirdim. aklıma birkez olsun önüme yerleşirmiş olduğum insanın kağıdına bakmak gelmedi.

sınav sonunda, "olm aklımı sikiyim hiç çalışmadım, boku yedim ben" dediğimde "bana bakmadın mı hacı?" sözü, sanki yanıbaşımda patlamış bir mayını andırıyordu duyma yetim için.

'biiiiiiiiii...'

sonu gelmez uzun bir ses.. başka birşey duymaz olmuştum artık. yerden parçalarımı toplamaya çalışan arkadaşlarıma tek gözümle bakarken diğer gözümün mavi tebeşir tahtasına yapışmış olduğunu gördüm. artık ne bacaklarım, ne bir kafam, ne de ellerim vardı. yaşamımın son 2 saniyesi bir ömür gibi geldi bana..
ve sonum oldu o sınav, pişmanlık ve aklımı sikiyim temalı küfürleri savurmak içinse artık çok geçti.