kandırılıp sikilen kızın aile fotoğrafını görmek

muhteşem yüzyıl jargonu olacak ama, insanı derin bir kedere sürükler. tam bir şerefsizlik bu. daha doğrusu, yapılan eylemden doğan kirli ve kötü hissetme duygusu.

kadınlara olan nefretim, onların iç dünyasında yatan gizli orospuyu ve hayvani güdülerini çıkartıp onları kullanmak üzerine kurulu. yolda gördüğünüz mahallenin en masum kızı olan seher adlı hanımın, götünü sikerken aldığım hazzın tek nedeni bu. seks bile değil.

fakat bazen aile fotosuna çarpıyor gözüm seks esnasında. ilkokulda andımızı okurken mavi önlüklü beyaz yakalı fotosunu asmış dolabının kıyısına. o, ah-oh derken ona takılıyorum. içim acıyor. bazıları siyah önlüklü, benim jenerasyon.

neden bu hale geldiklerini düşünüyorum. sokuyorum acımadan. sonra çıkarıyorum. keşke hiç sokmasaydım diyorum. ama sıcacık. bidaha sokuyorum. ağlayacak gibi oluyorum. nefesim tükeniyor. yutkunuyorum. kötü biri gibi olmaya çalışıyorum, yapamıyorum. yine de sokuyorum.

bazı fotolarda annesi buna sarılmış oluyor. hayat çok acımasız. birilerinin pamuklara sarmaladığı kızları sikiyoruz acımadan. bu dünyada yaşamaktan utanıyorum. buna rağmen lak lak sokuyorum. çok zevkli.

(bkz: eşeğine seher ismi koyan adamın dramı)

(bkz: binicem üstüne vurucam kırbacı)