insanın bir kızı olmalı

24 yaşında evlendim erken yaşta, eski eşimle anlaşamıyorduk ilk dönemlerde. bana çocuk olursa her şey yoluna girer deyip beni ikna etti çocuk yapma fikrine, yaptık bir kızımız oldu. onu çok sevdik ama sorunlarımıza çözüm olmadı, ayrılma karı aldık zaten ben çocuk büyümesi için direndim çocuk 3 yaşına gelene kadar. mahkeme çocuğu anneye verince benim kendi içimde sorunlarım şiddetlendi ve depresyona girdim . iş yerindeki problemlerde eklenince işin içinden çıkılmaz bir hal aldı durum . sadece uyuyordum ilaç içip yemek yiyordum sigara 3 pakete çıktı . 1 yıl kadar böyle devam etti. istanbuldaydım ve çok yanlızdım çocuğu sadece hafta sonları alıyordum.
sonra baktım böyle olmayacak radikal bir karar alıp tutunmaya karar verdim. önce sigaradan kurtulmam gerektiği kiloyu kontrol altına almayı ve kendimi iyice yetiştirip çocuğum için olgun biri olarak hayatım düzenlemeyi düşündüm. sigaradan kurtuldum kiloyu sporla hallettim, üni sınavına çalışıp açıktan lisans programına girecek kadar bir puan aldım ve başladım . şuan 3 sınıftayım sigarada içmiyorum alkol kilo ıvır zıvır gereksiz hiç bir şey yok hayatımda , tabi bu süreçte dost ve akraba elemesinide yaptım kim yanımda kim değil iyice sildim fazlalık gereksizleri hayatımdan çıkarttım. 3 yıldır elime el değmedi kadınlardan da uzak durdum bu sırada. şimdi bunca şeye rağmen kazandığım tek şey kızım ana okuluna yazdırdım hafta sonları onu alıp geziyoruz faturalı telefon aldım ve istediği zaman beni arıyor ben istediğimde onu arıyorum . neden yazdım bunları insan hayatında her bok başına gelir üzülür kazanır kaybeder parasız kalır herşey insan için ama asla ama asla vaz geçmeyin yaşamaktan tutunacak bir sebep neden mutlaka vardır , benim sebebim kızım oldu sizinkde vbelki anneniz babanız arkadaşınız dostunuz veya sevgiliniz her kimse artık. nefes alıyorsanız umut her zaman vardır.