bugün

16 yıldır süren evliliği olmadı, ayrıldık. Bu evlilikten biri erkek, biri kız çocuğu olmak üzere iki çocuğum oldu.

eski eşimden boşandıktan sonra tekrar görüşmeye başladık, fakat ortada hiç bir sebep yokken yine patladık. hiç bir sebep yokken bir anda bana döndü..

Defalarca yalvardım, yakardım olmadı. Ağladım olmadı, kendimi dünyaya kapattım olmadı..

Sonra karşıma dünya tatlısı bir kız çıktı. Bana sahip çıktı, kalktığım yerden elini uzatıp kaldırdı. eski eşimi unutamasam da yapacak (en azından benim için) hiçbir şey kalmamıştı.

kız beni olduğum gibi kabul etti, yalnızdım. hayatımda sadece o vardı. çocuklarım bile beni görmeye gelmiyordu.

kızla dün evlenme kararı aldık, fakat arkadaşlar benim içimde bir ukte var. ailem yakınlarım kimsem yok. onun kararını bilmiyorum hani düğün yapmak gelinlik giymek ister mi, şimdilik soramadım. tabi giymek isterse de saygım sonsuz. (kız daha önce hiç evlenmemiş)

her ne kadar 39 yaşında bir adam olsam da bana yeniden düğün yapmak hem saçma geliyor, hemde bir yandan çocuklarımı düşünüyorum. düğün tarihi onların yüzünü düşünmek bile istemiyorum.

bilemedim sözlük. kızın ağzını yoklamadım henüz ama, ben gelinlik giymek istiyorum, o feodal salonlarda oynamak istiyorum, takı töreni saatlerce ayakta beklemek istiyorum derse ne yapacağım. nasıl bir psikoloji içinde olacağımı inanın bilmiyorum.

ve kendimden önce o 2 masum yavruyu düşünüyorum. düşünsenize babanız bugün evleniyor..

çocuklarım 16 ve 14 yaşlarında.