hayatın naifliği kaldırmaması

iş yerinde , okulda, hayatta idealler doğrultusunda beyinde yaşatılan dünyaya kendini kapatıp acı gerçeklerle yüzleşildiğinde dağılmaktır toz parça. Her seferinde biraz daha eksilmek, yavaş yavaş içten kararmaktır. Yıkıla yıkıla yürümeyi unutursun zamanla ve gökkubbe daha bir ağır gelir sırtında bir yük gibi. insanlardan kaçarsın çünkü seni bir ucube gibi görürler. Güldükleri şeylere gülemez, konuştukları şeyleri beğenmezsin. Bir ses, bir renk, bir cümle gözlerini doldurmaya yeter. Ağlamak istersin, ağlayamazsın.

Eylem bazında yadsınamaz bir realitedir.

Fakat naif olmak, yaptığı her işe bir parça estetik katmak bazı kişiler için bir kişilik vasfıdır. Terk edilemez.

Mesela kötü bir iş yapacağınızı düşünün. Diyelim ki birini azarlıyoruz. Bunu yaparken bile naif kalmak insanın yapısıyla alakalıdır. Birinin gözlerinin içene bakarak öldürdüğünüzü düşünün. Etik değildir fakat bunu yaparken bile kişiliğinizin bir parçası olan nezaketten sıyrılmanız gerekmez. Ilk cinayet hep bana kim olduğumu hatırlatmıştır. Biz bir maktül ile katilin çocuklarıyız. Hepimizin bir yanı aydınlık diğer yanı çok karanlık. Doğamız böyle.