gok gurultusu ve babam

gök gürlediğinde aklıma babamın gelmesi.
her çocuk gibi bende gök gürlemesinden korkar, koşarak babamın yanına giderdim. ufak tefek bi adam olmasına karşılık dev gibi gelirdi gözüme o zamanlarda babam. babama sarılırdım sımsıkı, güven duygusu denen şey oymuş meğer şimdi anlıyorum bunu. hiç kimseye güvenemedim bir daha babama güvendiğim kadar çünkü kimse beni o kadar sarıp sarmalayamadı bir daha. şimdi hep korkuyorum gök gürlediğinde, babama gitmek istiyorum ama yok bir daha da olmayacak. beni terk eden bi erkek olduğunda, çabuk atlatıyorum, hayatımda en sevdiğim adam, babam, beni terk etmiş ve ben yine tutunabilmişsem hayata, diğerleri hava, civa.
en baba sesiyle, korkma kızım derdi geçicek, ama ben korkarmış gibi yapardım yinede beni bırakmasın diye. çok korkunca gecenin bi vakti şarkı söylettiridi bana, bizim uydurduğumuz ama hep söylediğimiz şarkıyı, rahatlardım
şimdi yine gök gürlüyor ve ben yine o şarkıyı söylüyorum bu sefer onun yerine göz yaşlarım eşlik ediyor bana.
seni çok özlüyorum çok..

(bkz: gök gürültüsü ve babamın kıçı)
(bkz: osuruk)