dolap kapağını açıp düşünmek

unutkanlık başlangıcıdır. Bazen her insanda olur.

hafta içi her sabah yaptığım eylemdir. uykudan uyanılır, göz açılmadan giysi dolabı açılır ve 5- 10 dakika aptal bakışlarla amaçsızca dolap seyredilir. sonra neyse yüzümü yıkayayım falan derken gözümün önüne dolabımı getirip ne giyebilirim diye düşünülmeye başlanır. ne giycem sorunsalı çözülünce buzdolabının başına gidilip biraz da o seyreylenir. böyle bi döngüde ilerliyo lan hayatım.

ağır işsizlik sorunsalı.

eğer 3-5 kilo fazlanız varsa ve her pazartesi olduğu gibi yine diyete başlamışsanız daha önce boş boş durduğunuz dolabın içindeki her şeyin size daha güzel ve lezzetli görüneceği durum. buna bulduğum en iyi yöntem buzdolabının önünden geçmemektir. aklımı oradan nasıl çıkartacağımı ise henüz bulamadım.

meğer herkes ben gibiymiş. kapağı açıp saf saf bakarsın bişey bulamaz kapatırtısn. bir süre sonra bi ümit bi daha açarsın kapağı , yine ümit yoktur. fakat uyuyuncaya kadar ümidini kaybetmez istikrarlı bi şekilde devam edersin.

genelde buzdolabında bu olay yaşanıp "canım bir şey istiyor ne yesem acaba ?" diye düşünerek hiç bir şey yemeden kapağı kapatmakla sonlanan eylemdir.

bu durum psikolojide annelerimizin bizler küçük birer çocukken her acıktığımızda ya da mutsuz olduğumuzda önümüze güzel yiyecek birşeyler koyması sonucunda gelişen bir bilinçaltı olarak açıklanmaktadır.

dolap içerisinde kayda değer yiyecek yoksa bile bu yapılır. veya karnınız toksa bile! bu bir ritüeldir malesef!!

aynısı google'a girip ne arayacağımı unuttuğum zaman başıma gelen durumdur. ikisinde de öylece bakakalıyorum.

mevzu bahıs gıysı dolabıysa saatlerce surebılır, ancak buzdolabıysa cıkolatanın yerı bellı oldugundan yalnızca bırkac sanıye alır.