cay var icersen ben var seversen

Çay var içersen,
ben var seversen,
yol var gidersen,
o yol ki sevgi yoludur,
aşktan yanmak yoludur,
koşulsuz sevmek yoludur,
her zerrede o’nu hissetmek yoludur,
her yanmada daha da çok yanmak yoludur
farklıdır bu yol,
her kim girerse ışık olur çevresine,
güneş o’lur, ay o’lur, dünya o’lur, kainat o’lur, o olur…
kalpte yaşamaktır artık onun yolu,
bilmez ki girdigi bu yol onu adım adım sonsuzluğa götürecek,
kim bilir ki,
o sonsuzluktur belki yaşama amacı,
o sonsuzluk içinde “hiç” olmaktır belki
bu Şehrin gecelerinde

başı ve sonu yoktur bu sevginin. başı ve sonu olan herşey; şekilden, maddeden ibarettir. bu sevginin ne başı vardır, ne sonu, ne de sınırı. o’nunla birlikte hissettiğin bir çok güzel duygu; huzur, iyilik, mutluluk…
ne zaman ki duygu olan sevgiyi kullanırsın, değişir o. bir çok duygu da vardır etrafında. hepsi bende demeye başlar. öfke vardır mesela, kıskançlık vardır, nefret vardır… hepsi sahneye çıkmak ister, bir sürü kişi, olay çıkar bu duyguları yaşatmak için.
- ----------------- - - - - - ----------
sana verebileceğim pek bişey yok aslında;
Çay var içersen, ben var seversen, yol var gidersen.

merak ediyorum,
daha ne kadar değiştirecek hayat duyguları, daha kaç kavak yeli esecek, kaç şarkı geçecek ve kaç satır arasında kaybolup gidecek asıl anlatmak istediklerim.

bir silgi olsaydın ne silmek isterdin.... ?
hatalarını mı yoksa kötü anılarını mı.... ?
yoksa başarısızlıklarını mı ?
kalem olsaydın kimi eklemek isterdin hayatına.?
seni dinleyecek birini mi..?..

yalnızlığa alışmış biri eğer seni seviyorsa onu kaybetme.
Çünkü seni bir daha öyle seveni bulamazsın.

eylemin güçlü, üslubun yumuşak olsun...
Çayın demli, huzurun daim olsun...
ruhun; cennetül baki'de resule komşu olsun...

gelmen için sebep mi gerek sevgili?
Çay demledim gel,
çok özledim gel.

araftayım…!
iki bilinmezlik arası bir diyardayım.
yusuf’un terkedildiği kuyuda,
zuleyha nin utancındayım.
ben israfil’in uflediği yankıdayım.
ne cennette ne cehennemde,
yanlız allah sevdasındayım.