bir insanın en büyük çaresizliği

birlikte gülüp, eğlenip, içip, sıçıp, uyuyup, yatıp, kalkıp, oyun oynayıp, ağlayıp, dert yanıp, hayat arkadaşı olan birini bir gün nefes almıyor halde görmektir.

bundan büyük çaresizlik olamaz. hangi en yakınınız olursa olsun. geçerli bu önerme.

her şeyi birlikte yaptığın insanın bir gün atmayan kalbine, gülmeyen yüzüne, soğumuş cesedine bakmak zorunda kalıyorsun.

nasıl bir acı lan bu? nasıl bir çaresizliktir ulan?

edit: gözyaşları.

sevdiğinizi tamamen kaybedeceğini bildiğiniz halde birşey yapamamak sanırım.

Yalnız bırakana diyecek bir şey aradığı ama ne derse desin işe yaramayacağını bildiği an. Her şey bittiğinde, birileri senden vazgeçtiğinde, birileri haline güldüğünde birileri şüphelenmeye başladığında. Tanımadığın birine sarılıp sakinleşmeye çalışmaktır en büyük çaresizlik. 10 yaşındaki çocuğun ölümünü gördüğünde, babanın işleri sıkıntıya girdiğinde, arkadaşlarını kendi derdinle ağlattığındadır çaresizlik. Hangisi en büyüktür bilinmez, ama aynı günde olması kaldırılamayacak kadar ağır.