ben kendimi bilmeyen her şeyim

Zamanın bana öğrettiği bir çok şey arasından belkide en ilginç olan,kendimi başkalarının elinde harcadığımı,bedenimin genetik kodlarımın emrettiği şekilde beni yönettiğini anı anına kendimi seyrederek deneyimlemekti.Buradan sonra kendime karşı büyük bir hor görü başladı içimde. Bu horgörü dalgası gözlemlerimle daha da uzaklaştı çevreme yayıldı: insanlara.Şeytan olmamla Tanrıyı eleştirmemle ,enkazın altından yükselen mucizenin ta kendisi olarak modelledim içimde dolaşan kelimeleri. Her insanın hayatında yıkımlar olmuştur,bu bazı insanlarda daha büyük bir yıkıma dönüşür.-Farkında olmadan- bu yıkımın sonuçlarını yaşar. insanları üzer,insanları sever,en çokta kendisini..Aptallıklarına perde çekmek için güçlü arkadaşlar bulur kendisine,onu uzaklaştırması için "KENDiSiNDEN" ..Sarhoş olmayı sever,dua etmeyi sever, kısacası -bırakır kendisini -yarattığı şey'e - Çeşitli insanlara rastgeldim,onların davranışları çok etkilerdi beni,en çokta kendi davranışlarımdan sonra. Bir boyun büküş kaplardı gözümün kıyısını.Bu kişilerin bir çoğu genetik temellerinden dolayı böylelerdi. Yapacak hiç bir şeyleri yoktu sanki. Çektikleri acının kokusu nefesime karışıyordu. Büyük bir bencillikle -mutlu bir rastlantıyım ben- demeden alamadım kendimi. Ne acı !