ben bunu belki biri okur diye yazdım

ben sıfırım.

Kalbimin atışları ritimsiz geliyor göğsüme, kalbimi göğsüme sığdıramıyorum. nasıl önleyeceğimi nereden bilebilirim duygular karşısında sancımasını?

Sabahları gözlerim zor açılıyor, o kadar erken oluyor ki günaydın demek alay olur ve kalbim geceye dek beni öldürmekle cebelleşiyor.

Nadiren de olsa sezinlerim olacakları, tereddüt etmiyorum sonrasından ancak pişmanım her insan için ayrı ayrı yarattığım duygulardan. Sonum olacaklar.

Mideme kadar tüm gövdeme yayıldı bu his, nerede benim duygudaşlarım? Görsün birisi hâlimi -bakın bana- duygular o kadar yoğun ki vücudum canlılığına son vermek istiyor. Çürümek için gösterilen bunca çabayı seyrekoyulun.