acıda bile birleşememek

güzel ülkemizin son dönemde ki sorunu. ötekileştirme, kutuplaşma öyle bir hal aldı ki somada ki ölümleri bile ötekileştirip siyasi malzeme haline getircek düzeye geldik. ne zaman bu kadar vicdansız olduk biz? ne ara bu kadar düşman olduk birbirimize? Bu acılı günlerimiz de bile kavgaya mı tutuşcaz? nerde kaldı o eski dayanışmalarımız, birlikte ağlayıp birlikte gülmelerimiz..
internetin teknolojinin ilerlemesi günümüz dünyasının globalleşmesi modernleşmenin hayatımıza bir çok katkısı olduğu aşikar ama ya bizden götürdükleri? kısaca demek istediğim neyin kavgasını yapıyoruz biz acımız ortakken aynı acıya ağlıyorken? en azından 3 gün bari kavga edilmesin dayanışmayla acıyı paylaşmayla duayla geçirelim..
Tekrar Somada ki kazada şehit olan işçilerimize Allahtan rahmet ve ailelerine başsağlığı, sabır diliyorum. Allah bir daha bugünleri bize göstermesin..

ülke olarak ne kadar vicdani yozlaşmamızın olduğunu gösterir. iyice kişiselleşen ve bencilleşen bu dünyada milletimizin de nasibini alması üzücü.

Ne yazık ki ülkemin insanlarına dair durum bu.

"Evet o akp'li. Çünkü bütün suç onun oy veren ellerinde.
Öbürü chp'li. Akp muhalifi olduğu için itina ile suçu yükler başkalarına.
Öteki mhp'li. Yaşasın ırkı.
Şu az öteki de kürt. Pis bölücü. Bıyık altından gülüyordur kıs kıs."

O bu şu diye ayırt ede ede çoktan bölündük zaten.

Chp'nin kendisi degil ama seçmeni kesinlikle ayrisma yasatiyor. Ayrisma tabanda olur ve chp seçmeni; icinde bulunduğu tabani (kendini istediği kadar elit göredursun) kesinlikle parça pinçik etti.

acıyı bile bölme becerisi olan kişinin sorgulaması gereken bir başlık.

hepimizi 2'ye, 3'e bölüp kendi inananlarına yaptığını yapamadığı için amip bölünmeyle milleti, ulusu darmadağın edip üzüntüsünü bile sorgulatan hale getiren kişi değil midir bunun sorumlusu?

en ufak bir söylevde, yazı yazarken bile başıma ne gelir acaba? diye düşünmekten, özgür olamamaktan duyduğumuz acıyı o bilemiyorsa, biliyor ve bundan zevk alıyorsa hangi acıda, hangi göz yazında birleşebiliriz ki?

yüzümüzde sahte gülücüklerle birbirimizi kandırdığımız yetmiyormuş gibi acılarımızı da parçaladı.

her parça kendi içinde acı çekerken dostum dediğin kişi içinden çektiğimiz acı, üzüntüden mutluluk taşıyorsa değerlerimizi yitirmişsek nasıl birleşebiliriz ki acıda?

çok net söylüyorum. bu ülke halkının son silahı, ne olursa olsun, ne yaşanırsa yaşansın birbirine kenetlenmesi ve yaraları sarmasıydı.

şimdi ise hükumeti eleştirdi diye ses kaydı yapıp polise veren mi istersin, kahvede hükumeti çekiştirdi diye ilçe teşkilatlarına fişleme yaptıranlar mı dersiniz ne ararsanız var.

sen ben bile artık terör saldırısı olduğu zaman hedef kimdi, ölenler akp'li mi yoksa chp'li mi diye sorar olduk.

son virajı da döndük. herkese geçmiş olsun. artık ümit kalmadı.

(bkz: cenazede konuşan siyasileri alkışlamak)

bundan dolayıdır.