çocukların empati yeteneği

oluşmamış yetenektir.
çocukları acımasız kılan da zaten bu empati yoksunluğudur. o yüzdendir ki yaşıtlarının bir açığını yakaladıkları zaman rahat vermez, üzerine üzerine giderler.
karşısındakinin soyadı yahut fiziksel bir kusuruyla alay etmek, çocuklara özgü bir davranıştır.

Empati becerisinin gelişip olgunlaşması değil çocukluk, uzun yılları alan bir şey. insanlık olarak “ben” den “biz” e geçmeyi beceremiyorken bir de çocuklara bu beceriyi öğretmek epey zor. Çocuk bu beceriyi etrafındaki insanlar sayesinde ve zamanla geliştirir.

En basitinden bir kız çocuğu bebekleriyle oyun oynarken bile ağzından emziğini çıkarıp ona vermeye çalıştığına şahit olmuşsunuzdur. Karnını doyurup altını temizlemeye çalışmıştır mesela. Ona çay demleyip kurabiyeler yapmıştır sözde.

Velhasıl çocuk dediğimiz varlık acımasız değildir. Bu bahaneden başka bir şey olamaz.