son söz

Aynı şehirde yaşıyoruz, aynı saatle yatıp aynı saatle kalkıyoruz. her şey aynı biz farklıyız. Sen başkası için uyanıyorsun güne ben ise neyse boş ver yalnızlığa uyanıyorum işte.
Ama yinede üzgün olan benim.
Her gün seni düşünerek uyanıyorum, yüzlerce düşüncemde yanımda olan sensin. Sabah huzurunda çayımın buğusunda olan sensin, her kelimeyi her cümleyi her dili her günü her toprağı tüm okyanusu hatta evreni kalbimden bahşettiğim sensin, her akşam yürüyüşünde tabelalarda film afişlerinde beni meraka sürükleyen sensin, her gün tüm şehir sessizliğe boğulduğunda ve gün, bindiğim son otobüste benle beraber şehri terk ederken tüm umutlarımı bağışladığım sensin.
Fakat yine üzgün olan benim.
Çalmayan her telefonda aramayan sensin, her kitapta aşk bahsedildiğinde artık yanımda düşünemediğim sensin, her sabah uyandığımda yanımda olmayan ve başkasına sarıldıkça beni üşüten sensin, sarıldıkça üşümenin ve sarıldıkça yalnız düşmenin ne olduğunu hatırlatan sensin, yakılan her sigara da konuşulan her konuda düşünülen her düşüncede beni yalnız bırakan sensin.
Fakat üzgün olan benim.
Ve sen geleceği başkasının hayalleri üzerine kurarken, her sevgili güne bitkin başlarken yok olacaksın içten içe.
Sanırım üzgün olacak sensin...