misafir çocuğunun yapacağı en büyük şerefsizlik

Hayatım boyunca oyun hamurlarına gereğinden fazla değer verdim. Valla sene 1999. 2000 değil bile. Şehirimde oldukça azdı zaten playdoh falan. Öyle oynayamazdım her istediğimde. Annem evde kendi yapardı bazen benim için. Neyse. O zaman için memleketimde hatırı sayılır bir avm açıldı. Birçok mağaza vardı. Kaliteli. Oyuncak mağazasını hatırlıyorum hayal meyal. Lüx biryerdi. Biz fakir değildik ama o zamanın şartları. Hem ben çocukken hep aza tamah bir çocuktm. Gördüm orda oyun hamurlarını. Ama 20 renk. inanamazsınız. O kadar çok alsın istiyorum ki babam. Söyleyemiyorum. Okuma bilmesemde pahalı o. 20 tane bir kere. Ucuz olacak değil ya. Babam beni onlara bakarken görünce alalım dedi nasıl mutlu oldum. Eve gidinceye kadar sarıldım. Sonra odamda baş köşeme koydum. O günde paZardı. Akşama misafir gelecekmiş nasıl olduysa ben uyumuşum annemlerin odasında. Tam misafirler giderken gürültüye uyandım. Uğurladık ama herkes bana nasıl endişeli bakıyor. O yaşta o hissiyatı verdiler bana. Misafirimizinde benim yaşımda bir kızı varmış. Ben yokum diye sıkılmış annemde benim odamda oyuncaklarımı vermiş. Ama şeytan kız gitmiş oyun hamurlarımı almış bütün o 20 ayrı hamuru tek bir top yapmş ve açıkta bıraktığı içinde kurumuş. inan sözlük görünce o kadar ağlamıştımki. iki gün ağlamıştım ve bizimkilerde yenisini almamıştı. Bak şimdi aklıma geldi resmen içim burkuldu. O zaman 5 ya da 6 yaşındaydım ama olanları dün gibi hatırlıyorum. Sonrada bir daha hamurla oynamadım. Misafir çocuklarını da sevmem. O günden beri odamı kitlerim asla kimseyi sokmam. Bu yaşa geldim hala öyledir huyum.