kinyas ve kayra

okuduğum en iyi kitaplardan biri. Kayra' nın da Kinyas gibi yolun sonunda hayata dönmesini isterdim.

“Yapamıyorum Kinyas. Yazamıyorum. Bütün bunların hiçbir değeri yok. Ne doğru dürüst cümleler kurabiliyorum, ne de gerçeği böylesine anadan üryan anlatmak hoşuma gidiyor. Seversin vazgeçmeyi. Bu işten de vazgeç. Mutluluğundan vazgeçtiğin gibi...”

Okunası bir roman. Yazarın diğer kitabı olan ''Ziyan'' romanın sonununda küfür edecek kadar şaşırmama sebep olmuştu.

"Benim Adım Kinyas

Kendimi defalarca buldum, defalarca kaybettim. Gerçek adımı hatırlamıyorum. Kimliğimi bir çocuğa sattım. Çirkinleşmek için çok uğraştım. isteyene ruhumu kiraladım. Vücudumdaki dikiş sa­yısını artık bilmiyorum. Hayatımı diktiler. Oysa yırtmak için çok uğraşmıştım…"

bana arasıra kayra'nın gerçekten o odada yattığını düşündüren hikaye. kinyas'ı da belki kız kardeşiyle karanfilde nargile içerken görürüm.

Denge insanoğlunun icat ettiği en vahşi kavramdır. ip cambazının kendinien iyi hissettiği an, kendini ağa bıraktığı andır oysa. Sırat köprüsünden, beslenmeye kadar denge her yerdedir. Dünyanın en sağlam alarm sistemi. Bütün dengesizlere karşı. En ufak harekete, yanlışa duyarlı...Oysa hayatlarının belli dönemlerinin her saniyesini aşka verebilenlerse gerçekten yaşarlar. Sadecesevgileri ve kendileri. Başka bir şeyle ilgilenmezler. Yüzde yüz aşk! Dengesizlik, gerçek duygusunun ve gerçeğin tek kapısıdır. Dengeyle hiçbir yere varılmaz. Ancak düşmeyi bilenler köprüden, karşıya yüzerek de geçilebileceğini öğrenir. Belki cennete, belki ipin gerildiği karşı tarafa varılır dengenin sonucunda, kabul ediyorum. Ama düşmemek için verilmiş mücadelerin acısı ve tedirginliğiyle...

popüler kültür düşmanı kapıyı çarpan ergen yaratığı gibi gözükmek istemem ama şu kitabı facebook semalarında piç eden insanları gördükçe halil sezai gibi isyeaaaan edesim geliyor arkadaş. bir de can yücel ve charles bukowski mastürbatörleri var ki, onlara hiç değinmeyim çok küfrederim. edebiyatın bile artisliği bizde lan !!111

kişi eğer 15 yaşındaysa her paragrafta "ölüm" den bahseden ergen edebiyatından(!) hoşlanabilir.
sanıyorum ki Hakan Günday bu ilk romanında içindeki bütün kini, hüznü, yalnızlığı herkese haykırmak istemiş 500 sayfada, iyi de yapmış, burada bir sorun yok ama keşke içine biraz mizah, biraz yaratıcılık katsaymış hikayenin de biz her sayfada ayni cümleleri okuyup durmasaymışız.

"aslında her televizyonun içinde bir kamera var. her evde de bir kamera. ve televizyonu seyredenin hayatı çok uzaklarda bir yerde seyrediliyor başka bir televizyonun ekranında. o seyredenlerin hayatları da başka bir yerde, başka bir televizyonda oynuyor. hayatlar sıkıcı olunca bildiğimiz programlar, filmler, reklamlar devreye giriyor. ama televizyonlar kapanınca kameralar çekmeye başlıyor içlerine hayatları. o hayatları eskimolar seyrediyor! eskimoların hayatlarını da ispanyollar. her televizyonun içinde bir kamera var. ve artık izlemek istemiyorsa insanoğlu, artık müzedeki bir resim, akvaryumdaki bir balık gibi seyredilmek istemiyorsa, artık hücredeki bir mahkum, suikast tüfeklerinin dürbünlerindeki bir hedef gibi takip edilmek istemiyorsa kırmalıdır televizyonunu. aşağı atmalıdır camdan. zemindekiler yukarı fırlatmalıdır televizyonlarını. biter böylece onun hayatını buna, bunun hayatına şuna seyrettirme dönemi. hep bu casus uydular. onların işi! tepemizde dolanıp duran.altı milyar paranoyak yaratan bu uyduların işi. perdeleri açık oturmasın kimse. asla!...

şu an, bana bezeyen biri başka birinin tüfeğinin üzerine geçirdiği dürbününden izleyip kendine şöyle fısıldıyor olabilir:
"evet, ona kadar sayacağım. eğer haraket etmezse vuracağım." ya da "beş dakika içinde başını kaşırsa ateş edeceğim"

eğer gerekli malzemem ve yeterli sabrım olsaydı ben yapardım çünkü. oynayabilirdim, açık perdeli evlerde oturan insanların hayatlarıyla onlar farkında olmadan, uzun menzilli, susturuculu bir tüfekle... namlu ne kadar uzunsa insan o kadar acımasızlaşıyor!...

bugün televizyonda ölenler biz değildik. ne güzel!...

syf:222/223

ölüm mutlu bir son olamazdı kimse için. ama yine de insanlar kendilerini kandırmak için hayatlarını dönemlere bölüyorlar. ve, ancak o dönemlere mutlu son'lar uydurabiliyorlar. oysa hayat her bölümünde ayrı bir hikayenin döndüğü neşeli bir dizi değil sonunda herkesin öldüğü ve katilin bulunamadığı sıkıcı bir filmdir. sayfa 376.

ilk iki bölümünü zorlukla bitirip üçüncüsünde bırakma kararı aldığım kitaptır.
içeriği karamsarlık odaklıdır.
kitabın tavsiye edeni okumadan önceki gözlemlerime göre gayet boldu.
gereksiz uzunlukta olduğu kesindir.
eğer daha kısa ve öz tutulsaydı bir yazarın ilk kitabı olarak başarılı kabul edilebilecek bir kitap olduğunu düşünüyorum.

Bir kadeh sarap daha. Olumumu dusunmekten vazgectim. Atesim yoktu. Iyi hissetmenin ne oldugunu bilmedigim icin iyilesip iyilesmedigimi anlayamiyordum... Gecmisi dusundum. Yuzler, isimler... O kadar cok unutmustum ki. Sanki dun dogmus gibiydim! ''Acaba hep bes yasinda kalan bir cocuk, yeryuzunde otuz yil gecirince yetiskin bir insan gibi dusunmeye baslar mi'' diye sordum sarap sisesine. Gereksiz fantezim unuttuklarima karsilikti. ''Eger hatirlayamiyorsam gecmisi, daha gormediklerimi dusunurum'' dedim. Ama hicbir sey kalmamisti dusunecek.

Bir zamanlar benim de dostlarim vardi. Gercek dostlar. Agizlarindan cikacak olanlari merak ettigim dostlar... Sonra anlayamayacaklari kadar kotu oldum yanlarinda. Daha dogrusu, kontrolum altinda giden iliskilerimizin bazi anlarinda Kayra'nin gercek yuzunden birkac parca gosterme hatasi yaptim. Bazen yuksek dozda alkolun yuzunden, bazen de yuksek dozda sikintinin. Dostlarimin yarisi korktu, yarisi da igrendi. Aciyanlar da vardi birkac tane ama onlarin durust olduklarini dusunmuyorumm cunku olsalardi beni cozmeye calisarak, sahip oldugumu varsaydigim sorunlarimi anlamak icin cabalarlardi. Aslinda acidiklarini soyleyenler de igrenenlere de dahildi. Sonucta teker teker yok oldular. Adresler, telefon numaralari yok oldu. Geriye Kinyas kaldi. Arada bir dedigimi dinleyen tek insan. O da yok olursa ne olur? Kayra kalir. Kinyas'i dusunup gozyasi doker yalnizken... Kayra kalir. Kinyas'i gorur ruyasinda iki yil... Kayra kalir. Kinyas'in olumunden on yil sonra ne yuzunu hatirlar, ne yasananlari, ne de konusulanlari... Kinyas gider. Kayra kalir. Bu kadar basit oldugu icin hic sevemedim dostluklari, asklari.

ankara yolundayken tekrar okumaya basladigim ruhumun aynasi kitaptan son bir alinti daha:

1.edit:tabzondan ankaraya giderken 12 saatte bitirdiğim hakan günday eseri. uyutmadı meret

hiç uykum yok. hiç uyuyamıyorum. domuz gibi içiyorum. ama gözlerimi kapalı bile tutamıyorum. sabaha beş saat var. annemi düşünüyorum. nerededir şimdi. aynada kendime bakıyorum bazen. ve tek kelime etmesem vücudum yaşadıklarımı, hayattan ne anladığımı anlatmaya yetiyor. sağ omzuma kendi çizdiğim kelebek, beğenmediğim için üzerine attığım çarpı işareti ve altında aynı kelebeğin bir japon tarafından çok daha iyi işlenmişi. sol dirseğimin iki parmak yukarısındaki kurşun yarası. bileklerimdeki otuz dört dikiş. medeniyeti bir aralar, herkes gibi yaladığımı kanıtlayan apandisit ameliyatımın izi. ve sırtımı kaplayan, tanrı'nın yüzü. bilmiyorum... hızlı yaşadım. ama genç ölmekten çok, hızlı yaşlandım! ancak hayattayım.
kayra bir gün bana "mutsuzluğuna hiçbir çare aramıyorsun" demişti...

Bunu okumak yetmişti kitabı almam için... belki sizin içinde yetebilir. sebep olabilirsem ne alâ bana... sırayla gidiyorum bütün kitaplarını okuyacağıma eminim... geç buldum bu adamı ama bu saatten sonra kitaplarını elimden bırakmayacağıma eminim...

--spoiler--
çok şey gördüm, beni yüzüstü gömün.
--spoiler--

altı ay önce okuduğum fakat hala kitaplığıma koyamadığım müthiş kitap. bir kitap kişiden kişiye dolaşır mı yahu?

tam bir ergen romanı.

Buraya gireceğim entry kitabı, Hakan Günday'ı ne kadar anlatabilir ki, ya da ben yeter miyim duygu aracı olmakta, inanın elimden bir şey gelmiyor sanırım kelimelerin gücünü artık kullanamıyorum. Bana verdiği hazzı, hüznü anlatamıyorum.
Benim ne haddime anlatmak ben biramı içer kitabı okumaya devam ederim.

Kitabın tadı damağınızda mı kaldı bununda bir yolu vardır.

Hakan Günday ile ufak bir anım, http://www.uludagsozluk.com/e/18949581/
Ot Dergisi, http://www.uludagsozluk.com/e/18822247/

görsel

okunması şiddetle tavsiye edilen hakan günday romanıdır.

kitaptan bir cümle;
"Ve en büyük acının kendininki olduğunu düşünüyorsun. Dünyadan haberi olmayan tüm geri zekalılar gibi."

az önce bitirdiğim hakan günday romanı.
--spoiler--
kayra'nın büyük bir vurgundan sonra afrika'da yavaş yavaş zihinsel ölümüne gidişini hiç kanıksamazken kinyas'ın normalleşerek tolga'ya dönüşmesi midemi bulandırdı.git gide daha da bulanıyordu midem ta ki:
''kinyas!''
--spoiler--

ya ben bu kitabı bitiricem ya da kitap beni.

Seni anlıyorum demek büyük bir yalandır. Kocaman bir yalan. Kimse kimseyi anlayamaz ve tanıyamaz dünyada. (bkz: Kinyas ve Kayra)

“Ve en büyük acının kendininkinin olduğunu düşünüyorsun. Dünyadan haberi olmayan tüm geri zekalılar gibi.”