bugün

hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

işsiz gençlik günlerimdeyim. günde 100 yere başvuruyor ama dönüş olarak anca babayı alıyordum.

bir gün yine tepem atmış vaziyetteyim. atletimle gidip ekmek alayım dedim. kapıyı çektim. çekmemle farkettim ki evin anahtarını almamışım. evde de tek kalıyorum. anlayacağınız dışarda kaldım.

mecbur çilingir aramaya koyuldum. geldi çilingirci dümbük.. 1 saat uğraştı açamadı kapıyı. sonra kıracaz bunu dedi. saf günlerim tabi. kır abi napalım dedim. bu şerefsiz kilidi kırdı. sonra yeni kilidi taktı.

borcum ne kadar dedim?
100 tl işçilik, 200 tl kilit parası dedi. "lan kapıyı açamadın ki, mecburen kilidi kırdın, sadece kilit parası al" dedim. dayılandı, diklendi, işine gelirse dedi. ben pederden aylık 300 tl alarak geçinmeye çalışıyorum zaten. faturalar dahil. aylığımı istedi adam!

çaresizlikten ağladım. inanın hayatımda hiç bu kadar kötü olmamıştım parasızlık yüzünden. o an anladım kendinden ameliyat parası istenenleri, o an anladım parasızlığı.ben çalışmak için çırpınırken, 10 tl'ye bile büyük para derken, vicdansızlığı, şükretmeyen insanları orada gördüm.