sevilmeyen bir akrabayla aynı evde kalmak

inanılmaz sinir bozucu bir durumdur. allah kimsenin başına vermesin.

benim babaanne olacak bir akrabam var. aileden halam dışında kimse kendisini sevmez. ne babam, ne amcam, ne ben, ne annem, ne yengem. halam zaten şeytanın teki anasını satayım, şeytanın şeytanı sevmesi normal.

(ben bunları yazarken odama şeytan girdi ve "ben halan ve babaannenle birleştirilecek kadar kötü bir varlık mıyım?" dedi. lafımı geri alıyorum şeytan, sen onların yanında meleksin amk)

neyse dostlar. biz senelerdir görüşmüyoruz bu varlıklarla (babaannem & halam). aslında daha da görüşmezdik, ama şuan oturduğumuz, soktuğumun evi babaanneme ait. yaşlandı, hastalıklar filan ortaya çıktı, kendisine bakacak biri lazım. kızına baktırıp da yakar mı kızının hayatını? elbette yakmaz. biz salak üçlü olarak (annem babam ben) babaanneme bakacağız ona göre. şu zamana kadar sevgi görmediğimiz bir insana bakacağız. neden? çünkü biricik kızı bakmıyor!

normalde bakar mıyız? hayır! ama şu ev ona ait. resmen bizi kendisiyle yaşamaya zorluyor. bugün de geldi, "benim evim, sizinle yaşayacağım" diyor.

fesuphanallah!

(bkz: benim evim benim kararım)