katil bulunana dek her ceset masumdur

solmu$ bir çiçek kadar erdemlisin sevi$irken
kırılgan ve biraz hafif
bir tüy süzülüyor gözlerinin önünden
zirveye dü$er gibi ölüyorsun aniden
aniden paslı bir maymuncukla açılıyor
yüz yıllık kapın
tastamam uyuyor deliğe ayna
çünkü yüzün yansıyor ıskalanmı$ a$klara

katili bulunana dek her ceset masumdur
herkes geç kaldığı kadar aittir hayata

kolay ölümler yava$latır zamanı
ağır ağır soyunursun, göğüslerin uzaklardan bir anı
kanamalı bir ilkbahar sabahı, çarpık
bir hüzünle istasyona yana$an
buharlı bir kara tren bacaklarının arası

nemli, hep buharlı, isli ve suskun
kanattığı yerden ba$lar onarılmaya
buru$turup atar geçtiği rayları

katili bulunana dek her ceset masumdur
morardıkça güzelle$ir, koktukça çürütür a$kı

kara bir tren kadar seviyorum,
buru$mu$ raylar kadar
boğazını parçalayan itinalı bıçağı
altay öktem..