büyüğe yapılan yanlışın vicdan azabı

babaanneme,
9 torunu vardı babaannemin tek erkek torunu bendim. bana her zaman diğerlerinden farklı davranırdı. bayramlarda hep en çok parayı bana verirdi. diğer torunların kıskançlıklarına tek başına göğüs gererdi. beni ayrı severdi, bunu hissettirmekten asla çekinmezdi aksine daha da belli ederdi. sömestr tatillerinde eve gittiğimde en sevdiğim yemekler anneme yaptırılmış olurdu.tabi ki babaannemin baskısıyla. zamanla büyümeye başlamıştım,, onunla zaman geçiremez onu sanki evin bir eşyası olarak görmeye başlamıştım. arkadaşlara ayrılan zaman çoğalmıştı. dışarılarda gezmeler, geç saatlerde eve gelmeler, teknolojiye olan bağımlılık spora olan aşırı düşkünlük derken hiç zaman ayıramadığım bir babaanne olmuştu evde. oysa 25 yıl bizimle beraber yaşamıştı. benim her anımda yanımda olmuş üniversiteyi kazandığımda sabaha kadar uyuyamamış bütün dualarında beni en başa koymuş kişiydi.

bir sabah işe gitmek için kalktığımda babaannemin zor nefes aldığını gördüm. babaanne nasılsın iyi misin dediğimde çok kötüyüm demişti. daha önceleri de ilgi çekmek için hep çok kötüyüm derdi. her zamanki gibi olduğunu düşündüm ve hazırlanmak için odama geri döndüm. işe yeni gitmiştim ki annem aradı babaannemin hastahaneye yatırıldığını ve hemen yoğun bakıma alındığını söyledi. iş yerinden (yenimahalle-dışkapı) hastahaneye gidene kadar babaannemi kaybetmiştim. hastahaneye gittiğim de yaşadığım acıyı şimdiye kadar yaşamadım. bugün kendime durup durup o sabah için kızıyorum. şimdi yapabildiğim tek şey ise dualarımın başına onu koymak.