3 yıl sonra ilk defa babamla konuşmam

babamla konuşmayalı 3 yıl olmuştu. koskoca üç yıl. davalık olduk birbirimizle yuvalarımız dağıldı ve üç yıl görüşmeden geçti gitti. geceleri düşündüm düşündüm, sinirlendim üzüldüm. anne, baba yada kardeş... bunlardan yana yüzüm hiç gülmemişti. her zaman bir sıkıntı, bir kavga bir üzüntü olmuştu. bunları düşünüp duruyordum neden acaba? böyle şeyleri yaşamama gerek var mı? bana ne katkısı vardı ki? mesela bende diğer insanlar gibi hergün annemin kurduğu masada beraber yemek yeseydim? beraber oturup beraber kalksaydık? aile olsaydık, aile. çok güzel olmaz mıydı?

yada babamla beraber araba kullansaydık, yürüyüşe çıksaydık ne bileyim beraber olsaydık?

kardeşlerimle hep beraber birşeyler yapsaydık kötü mü olurdu yani?

ama olmadı allah nasip etmedi işte. ve benim babamla iplerimi 'tamamen' kopartalı 3 yıl geçti. 3 yıl boyunca nefret duydum ve kendime acıdım. sonrasında ise bir bayram günü oldu. zamanında bana küçük bir menfaati dokunan arkadaşım için yaptığım büyük fedakarlıklar aklıma geldi. o zaman dedim ki, "yahu ben ne yapıyorum? arkadaşımın bana gösterdiği o küçük fayda yüzünden vefa için herzaman onu kolladım ve kollayacağım. peki babamın bir telefon açmalıkta mı hatrı yok? bu kadar mı üzerimde hakkı yok?"

sonrasında baktım ki ben onu aramak için bahaneler arıyorum. demek ki içten içe bunu çok istiyorum. ve bu ölüme çok yaklaştığım günlere bakınca ölmeden, kendimi öldürmeden önce bunu yapabilirim evet diye düşündüm. ve aradım... açmadı. gece boyu bekledim geri dönmedi. aramadı beni. neden ailemden hiç değer görmüyorum bu kadar mı değersizim diye düşündüm ve sonra dedim ki siktir et hepsinin amk ne önemi var ki?

sabah poğaça alıp kamelyaya oturduğumda telefonum çalmaya başladı. telefon cebimde ve bende poğaça mı yiyeceğim. ben böyle durumlarda telefonumu açmam çalar çalar durur. düşünmeye başladım açsam mı? kim olabilir bu saatte? bizim kızlardır açmayayım en iyisi. ve hayır bakacağım diyerek baktım. arayan babamdı...

oğlum akşam uyumuşum sessizdeydi, iyi misiniz başınıza birşey gelmedi ya dedi. başka telefonlarda aramış kötü birşey mi oldu ? diye sordu. yoo öyle aramak istedim dedim. sanki bunca kötü olaylar davalar, kavgalar, beddualar hiç yaşanmamış gibi. sonuçta o benim babam . bir telefon konuşmasını hakediyor. bundan sonra bizim kızlarla aram ne olur bilemiyorum? yada benimle konuştuğunu çevreye söylerse biz kötü duruma düşeceğiz onu da biliyorum. ama olsun o benim babam ne yapayım.

boş bir hikaye. ben her gün ebeveynlerime lanet ediyorum.

ben de pek sık konuşmam zaten.