trois couleurs bleu

juliette binoche'nin başrolünü üstlendiği fransız sinema filmi olup cnbce'dede gösterilen üçleme bir filmdir, aslında pek o kadarda bir şey anlatmamaktadır bu film, ama bir "Binoche" hayranı olarak sevdiğim bir filmdir.

zbigniew preisner'ın müziği ile tadından yenmez kıvamına getirilmiş kieslowski filmi.

üçlemenin ilk filmi olan mavi insan özgürlüğünün kusurlarıyla ilgilidir. Gerçekten ne kadar özgürüz sorusunu sormamıza yol açar. bir insanın duygularından ne kadar bağımsız hareket edebiliceği, aşkın bir özgürlük olup olmadıgını da usta yönetmen vurguladığı filmde Juliette Binoche un çok iyi bir performans çıkardığını belirtmek gerekir.

juliette binoche 'un gerçekçi olması için, gerçekten elini duvara sürterek paramparça ettiği, mükemmel ötesi bir film

juliette binoche'un muazzam bir performans sergilediği, insanı alıp götüren müziklerle bezeli kieslowski filmidir. özellikle giriş sahnesi tam bir ustalık eseridir. izleyiciyi saf sinemaya doyuran ender filmlerden biridir, bleu..

Krzysztof Kieslowski'nin fransız bayrağının renklerinden esinlenerek yaptığı "üç renk" genel adlı filmlerinden en iç kıyıcı, hüzünlü olanıdır. umutsuzluğu umudu eylemsizlik kararına rağmen hayatın neler yaptırabileceğini görürüz filmde. ayrıca film hem görsel şenlik hem de leziz müzik ziyafeti diye de tanımlanabilir.

polonya'lı kral yönetmen krzysztof kieslowskinin renk üçlemesi'nin (bkz: üç renk) ilk rengi...

julie, kendisinin yaralı kurtulduğu bir kazada 5 yaşındaki kızını ve ünlü bir besteci olan kocasını kaybeder ve başlar trajedisi, aslında o her şeyi kafasında bitirmeye çalışırken...önce intiharı dener, beceremez sonra kocasına ve kızına ait ne varsa yakıp yıkar, evini satılığa çıkarır...geçmişi, geçmişe ait ne varsa hayatından çıkararak, silmeye çalışır.
her şeyi terkeder, başka bir yere yerleşir, tüm bağlantılarını koparıp yeni hayatında da oldukça tekil yaşamaya çalışır.
kocası, ölmeden önce avrupa birliği ile ilgili bir senfoni üzerinde çalışmaktadır, yarım kalan bu senfoniyi kocasının çalışma arkadaşı tamamlamaya çalışırken
julie, unutmaya çalıştığı geçmişiyle tekrar yüzyüze gelir hem de ilk defa karşılaşacağı sırlarla beraber...

--spoiler--
mavi'nin bir çok tonu filmin geneline hakimdir ve gözü yormadan çok da güzel yakışır.
başından sonuna yavaş yavaş akar film, geçişler çok başarılı, alttan destekleyen müzik fevkalade,
kapıya dayanan kavgacıların sahnesinde gerilim iyi yansıtılmış, mavi taşlarla süslü lamba filmin nerdeyse başka bir oyuncusu daha, julie annesi ile konuşurken tv'de
bungee jumping yapan 80 yaşındaki adam detayı bombaydı, en güzel sahnelerden biri senfoninin notaları üzerinde eliyle gezinirken , nota nota senfoninin çalması, hatta en güzel sahnesiydi diyebilirim..dedim gitti..

ayrıca julie'nin psikolojisini şu iki diyalog çok iyi özetler....

+sizi görmek isteyen bir genç var , çok önemliymiş^^
-hiçbir şey önemli değildir...

ve annesiyle konuşurken
julie:şimdi yaptığım tek bir şey var, hiçbir şey..ne para ne mal ne mülk ne aşk ne de arkadaş...hiçbir şey istemiyorum!!!

unutmadan, juliette binoche rolünde süper süper süper....
--spoiler--

"meraklısına ayrıntı":
julie'nin küp şekeri kahvenin içine hafifçe batırıp şekerin kahverengileştiği sahne normalde 8 saniye tutuyormuş
kieslowski bu sürenin fazla olduğunu düşünerek, asistanlarına bu süreyi kısaltacak şeker bulmalarını buyurmuş ve sonra 5 saniyede aynı kıvama
gelebilen bir küp şeker bulunmuş....detaycı ve titiz yönetmenlik de bu olsa gerek...şakşakşakşak'larımı gonderdim burdan...

ayrıntı-2: cafe'nin dışında flüt çalan adamın senfoninin bir partisyonuyla nerdeyse aynı olan flüt solosunu çalmasındaki kieslowski amacı ise şu:
"farklı yerlerde, farklı statülerde, farklı.....insanlar aynı şeyi düşünebilir, bir sokak çalgıcısı neden bir ünlü besteci ile aynı ezgiyi düşleyemesin"

üçü de harikadır ama bleu başkadır.

müziğin, göz kapaklarına giydirilip, parmak uçlarına emdirildigi yürek büyüklüğünde bir film.
kryzstof kieslowski becerisini her sahneye öylesine yedirmiş ki, her dakika yönetmenin de düşünüldügü ender filmlerinden biri olup çıkmış.
daha önce de demişimdir; bazı müzikler olmasaydı, bazı filmler de olamazdı. zbigniew preisner da dogmasaydı bleu olamazdı, söylemesi zor olsa da ne juliette binoche, ne de kryzstof kieslowski'nin varlıgı kurtarabilirdi filmi. juliette binoche'nin ismi olumsuz bir cümlenin içinde kullanılmış olsa da, filmde olaganüstü bir oyunculuk sergiledigini ekleyelim ki, yanlış anlaşılmalara mahal kalmasın.
neticede, biri oyunculukta, biri müzikte, biri yönetmenlikte deha üç insanın oluşturdugu masmavi bir seyirlik.
(bkz: keman)
(bkz: flüt)

(bkz: üç renk kırmızı)

doygun bir özgürlük arayışının işlendiği bir filmdir.
giriş sahnesi gerçekten etkileyici olan, betimlemelerle dolu bir kitabın satır satır canlanmış hali gibi bir eserdir.

yuva kurmanın, aldatmanın, yuva dağıtmanın sırasıyla:

aile, fare;
sanatçı, kapı komşusu;
metres, fahişe ve kedi

kavramlarıyla açıklandığı muhteşem bir film.

üçlemenin kesinlikle en güzel filmi.

sözlük yazarı bir arkadaşımın tavsiyesiyle izlediğim, her bakımdan kusursuz bir sanat filmi. "üç renk" üçlemesinin ilk ve en iyi filmidir. diğerleri için;

(bkz: üç renk kırmızı)
(bkz: üç renk beyaz)

(bkz: trois couleurs bleu)

(bkz: Trzy kolory Niebieski)

(bkz: Krzysztof Kieslowski)

Bağımsızlık ve özgürlük sorunsalı insanlık tarihi kadar eskidir. Her şeyden bağımsız, sorumsuz, aşksız, hatırasız, arkadaşsız yaşayabilir miyiz? Bu mümkün olsa bile böyle bir hayat tercihe değer olur mu? Bağlarımız nedir, bizi bu bağlarımızdan kurtaracak olan anahtarlarımız ne olabilir? Adının yazılışı oldukça zor olana Polonyalı yönetmen Krzysztof Kieslowski neyse ki okuması o kadar da zor değil: Kişişov Kişlovskinin Mavisi bütün bu soruları tema ediniyor. Film aslında bir üçleme. Fransız bayrağının renklerinden yola çıkılarak, Mavi (Özgürlük) , beyaz (Eşitlik) ve kırmızı (Kardeşlik) çekilmiş. Mavi, üçlemenim ilk filmi.

Julie ünlü bir müzisyen olan kocasını ve kızını bir trafik kazasında kaybeder. Belli bir geçiş döneminden sonra, onları anımsatacak bütün hatıralardan kurtulmaya ve kendi başına bir şekilde yaşamaya karar verir. Bu uğurda evini satar, bankadaki paralarını avukatına rastgele söylediği bir hesap numarasına aktartır. Telefon defterini yakar. Genç kızlık soyadına dönüş yapar. Erkeksiz de yapabileceğine inanır, semtini değiştirir. O kadar cüretkardır ki bütün dünyanın merakla beklediği ünlü bir müzisyen olan mevta kocasının Avrupa Birliği şerefine yazdığı son konçertosunu da gaddarca bir çöp konteynırına atar. (Bağımsızlık temasının işlendiği bir filmde, Avrupa Birliğine ithaf edilmiş bir konçertonun çöp konteynırına attırtılması bilmem bize Kieslowskinin oturun oturduğunuz yerde ne oluyor da birleşiyorsunuz, tek ol bağımsız ol,tarzan gibi yalnız yaşa dünyada demiş olma ihtimalini getirmesi çok absürd kaçar mı? Kaçmıyorsa Leh ulusalcılar Kieslowskiyi çok seviyor olmalılar neysem)

Fakat işler Juli'e için çok kolay yürümeyecektir. Bazen bir avize, bulunup getirilmiş bir kolye, havuza atlayan küçük kız çocukları, hatta yavrularını emziren büyükçe bir fare bile Julieye hep geçmişini anımsatacaktır. insanlardan ne kadar kaçsa da onlar gelip onun evine sığınacaktır. Aylarca arayıp bulacaklardır sonunda onu. Zamanla o da tüm bunlara kayıtsız kalmayacaktır artık. Çünkü filmdeki fülütçünün deyimiyle daima tutunacak birşeyler bulmak gerekir.

Üçleme sinema tarihinin başyapıtlarından sayılmaktadır. Metaforlar ve ışık çok başarılı olarak kullanılmış Filmin hemen her karesinde görülen mavinin bir tonu, filme bir şiirsellik katıyor. Cam, yüzme havuzu gibi birçok figuratif öğe izleyiciyi düşündürmeye zorluyor. Tabii tüm bunların ötesinde sadece Juliette Binoche için bile bu film izlenir.

(bkz: arabam mavi üflerim abi)

kryzstof kieslowski şaheseri.hayatımın bir dönemine damgasını vurmuş,julie'nin elini duvarda sürterek acısını dışa vurduğu sahneyi bizzat yaşatmış,defalarca izlememe rağmen her seferinde başka bir noktasını yakaladığım,özdeşleştiğim mavi bir film.
sinema nedir diye soranlara cevap olarak verilebilecek bir görsellik.
çok ince ayrıntılarla süslenmiş bir hayat sineması.

ruhun haSAR gördüğü zamanlarda, belki kaçmak için, unutmak için, yok saymak için uyuma isteği bastırdığında, tam dalmışken kapı zilinin acı acı çalması gibi bu film.

http://www.sinemazingo.co...avisi-trois-couleurs-bleu

(bkz: trois couleurs rouge) (bkz: trois couleurs blanc)

polonyalı yönetmen krzysztof kieslowski' nin fransız bayrağının renkleri olan ve her biri "özgürlük, eşitlik, kardeşlik" kavramlarını simgeleyen" mavi, kırmızı ve beyaz" olarak çektiği üçlemenin ilki "özgürlüğü" temsil eden mavidir.

fakat burada irdelenen özgürlük , siyasi , politik değil , daha çok felsefefi bir özgürlük. kişinin kendi içerisinde verdiği mücadeleler sonucu kazandığı yaşamsal özgürlüğü.

film sisli bir havada bir arabanın arka penceresinden dışarıya sarkan bir çocuğun elinin görünmesiyle başlar. çocuk elinde mavi bir şekerleme kağıdı tutmakta ve arabanın rüzgarında sallamaktadır. mavi renk tüm film boyunca bi çok yerde karşımıza çıkar.

araba yolda ilerlerken birden ağaca çarpar.
dünyaca ünlü bir müzisyen olan kocası ve 5 yaşındaki kızı ölürken, julie hayatta kalır.

içine düştüğü bunalımı tüm geçmişinden kurtularak aşmaya çalışmaktadır julie. önce acısını dizginlemek için intihar etmeyi dener, ama başaramaz.

ağızından çıkardığı hapların bulunduğu avucunu hemşireye uzatıp "yapamadım, özür dilerim" derkenki ifadesi o kadar etkilidir ki, konuşmadan bir sürü şey anlatmış gibidir hemşireye. "üzülme" der o da.

eve geldiğinde hizmetçisinin ağladığını duyar ve yanına gidip"neden ağlıyorsun?" diye sorduğunda "çünkü siz ağlamıyorsunuz" cevabını alır.
görsel olarak ahım şahım bir sahne değildir belki ama diyalog bende çok farklı şeyler uyandırmıştı.

tüm hatıralarını çöpe gömdüğüne inandıktan sonra artık tek bir hatıra , tek bir iz olarak kaldığını düşündüğü kendi bedenini , kocasının çalışma arkadaşı olivier’e teslim etmesi ve bu teslimiyetin sabahında olivier henüz uyurken , bir fincan kahveyi kafasının yanına koyarak ‘’gördünüz işte , ben de diğer kadınlar gibiyim. terliyorum , çürüklerim ve kırışıklıklarım var’’ diyerek çekip gider.
yanı uzun bir duvar örülü bir yolda , birden elini duvara sürterek yürümeye başlar, içindeki acısını dışına atmayan karakterin dayanamama noktasıdır bu. acılarından kurtulamadığının, ne yaparsa yapsın özgürleşemeyeceğinin göstergesi belkide.

ve filmin en etkileyici sahnelerinden biridir kanımca bu.
juliette binoche bu sahne için elini koruyucu hiçbirşey kullanmamış ve bir sene boyunca elinde yara izleri ile dolaştığına dair bir zamanlar bir yerlerde bir yazı okumuştum. bunuda anti parantez bir bilgi olarak bilin efendim.

gelgelelim yinede julie evindeki tüm eşyaları satar, ona aşık olan olivier’ı kendinden uzaklaştırır, çocuksuz bir apartmanda yeni bi daire tutar.
hiçbir iş yapmadan yaşamayı tercih eden julie, aşkı, sevgiyi, arkadaşlığı birer aldatmaca olarak görür.
yeni hayatında kendini her şeyden tamamen soyutlamış bir şekilde “özgür” ve yalnız olmayı tercih eder.

"sizi görmek isteyen bir genç var , çok önemliymiş."
"hiçbir şey önemli değildir"
derken julie, anlarız biz kendini ne denli yalnızlaştırdığını, artık hayatında önemli diye bir şeyin kalmadığını.

çantasında bulduğu şekeri öyle bi hınçla yemesi, havuzda attığı kulaçların sertliği. her biri isyan gibi sanki. hayatında ne denli sakinse içindeki acıyı boşaltabileceği en ufak şeylerde öyle büyük bi hınçla hareket ediyor ki, o zaman yaşanılan acıyı izlerken biz bile hissedebiliyoruz. kocası ve kızı öldürüğünde bile ağlamayan julie nin dudaklarındaki titreme bile hüngür hüngür ağlamaktan daha ala bi acı duygusu uyandırabiliyor içimizde.
bir de müzikler eklenince, o zaman anlıyorsunuz ki mutluluğun yada özgürlüğün olduğu kadar acınında en iyi anlatıcısı yine müzik.

julie böylesine her şeyden kaçmayı isterken bile, böylesine kendini hatıralardan kurtarmaya çabalarken bile, mavi avizesini alması aslında tıpkı intihar edemeyişindeki gibi yaşamaya ve hatta geçmişine olan bağlılığından ileri geldiğini düşünmek zor değil.

tamamen özgür olmak, hiçbir zaman mümkün değildir. çünkü, bizi biz yapan şeyin ta kendisidir yaşadıklarımız. eğer aksi doğru olsaydı, julie’ nin geçmişi büyük oranda silinmiş olurdu. bir yandan da, bunu yapmayı gerçekten istemedi julie hiç bir zaman, evini boşaltırken o mavi avizeyi yanına alışı, dahası onu yeni yaşamına dahil etmek isteyişi ve yeni evinin salonunun tam ortasına asarak her bakışında o eşsiz müzik ziyafetiyle eski anılarını hatırlatışını isteseydi yok edebilirdi. unutmanın imkansızlığı, bu denli güzel bir anlatımın yanı sıra müzikleriyle de yeterince vurgulanıyor filmde.

zaten yaşadığı acının kuvvetiyle hissizleşen genç kadının geçmişe sünger çekmek deyiminin ne kadar da aptalca olduğunu fark etmesi de uzun sürmez.

yavaş yavaş julie'nin değiştiğini görürüz. önce komşusuna yardım eder, elini uzatır. sonra kocasının metresine elini uzatır, evlerini bile ona verir. sonrada oliver'a, notaların birleştirilmesi için çalışırlar.

her şeyden ve herkesten kaçarak tek başına , özgür olmaya çalışan julie'nin , olivier’i tekrar yanına çağırıp birlikte olması ve film boyunca önüne bölük pörçük çıkan notaları , filmin sonunda birleştirmesi ve müzik eşliğinde julie'nin ağlaması ile son buluyor filmimiz.
artık özgürleşebildiğini anlıyoruz.

bu sahne de oldukça önemli, zira ağlamak insani , duygusal bir şey.
kocasını ve kızını kaybettiğinde bile ağlamayan julie'nin hayata dönme isteği , tekar tutunma isteği olarak yorumlayabiliriz bu birlikte olmayı ve akabinde ağlama sahnesini.

artık özgürleşebilmiştir.

filme dair yazılması gereken bir sürü şey, bir sürü detay var ama benim en çok dikkatimi çekenlerden biri ve değinmek istediğim şu,

julie, haçlı kolyesini geri vermek için çağıran çocuktan kolyesini almayıp ona geri vermesi bana oldukça ilginç gelmişti. ilk başlarda anılarından kurtulmak amacıyla böyle bir şey yapmış olduğunu düşünsemde, sonrasında julie' nin inancını yitirdiğinden dolayı bunu yaptığı fikri daha anlamlı geldi.
aslında kieslowski başka bi çok filmindede hristiyanlığı eleştirici ufak detaylara yer verir. belki bu yüzden bana öyle geldi bilmiyorum ama ben böyle düşündüm diyebilirim.

her neyse,

değinmek istediğim bir diğer noktada şu; avrupa birliği. filmde duyduğumda bana ilk başta çok fazla iğreti duruyor gibi geldi fakat sonrasında kieslowskinin aslında ab karşıtı biri olduğunu öğrendiğimde ve filmi bir kez daha izlediğimde, ilkinden daha anlamlı gelmeye başladı.

kieslowski'nin ab ye karşı siyasal bi nitelik taşımasada gereksizliğine vurgu yapıcı bi kaç söylemi mevcut.

filmi izleyincede bi müzisyenin ab için müzik bestelemeye çalışıyor olması fikri insana soğuk, samimiyetsiz ve müziğin amacına aykırı gibi geliyor. sonra müzisyen ölüyor. ve böylece her şeyin yok olacağını anlıyoruz.

filmin başından beri müziğin en insani şey olduğu algısı yansıtılmaya çalışılıyorken, ki zaten filmde julie nin özgürleşmesindeki en büyük rol olarakta karşımıza müzik konuluyorken, nasıl olurda böylesine insani şeylerin karşısında olan bir topluluk için, özgürlük kavramını yok etmeye çalışan bir zümre için müzik yapmaya çalışmak iticilikten öte bir şey olarak gelebilir ki.

belkide kieslowski'nin direk ab yi böylesine yerme gibi bi amacı yoktu filmde belki ama ben böyle anlamlandırdım kendimce.

yine dikkatimi çeken şeylerden biride,

julie kocasının sevgilisini bulmak için mahkemeye gittiğinde mahkeme salonunun kapısından içeriye bakıyor ve o anda süren bi dava var, üçlemenin 2. filmi olan "beyaz" ı izleyince aynı sahneyi başka birinin gözünden izliyoruz.
zaten üçlemenin belli noktalarında birbirleriyle birleştiği noktalar mevcut. ki üçlemenin son filmi "kırmızı" nın sonunda da üç filmdeki kahramanların hepsini bir gemide görüyoruz ve o gemi kaza yaptığında kurtulanlar yine sadece üç filmdeki kahramanlar oluyor.

kendimce anlamlandırdığım bir şey ise,

cafe'nin dışında flüt çalan adam julie'nin kocasının hazırladığı senfoninin bir bölümüyle nerdeyse aynısı olan flüt solosunu çalıyor.
bu bana çok ilginç gelmişti mesela, çokta hoşuma gitmişti.
bana kalırsa bu , insanlar farklı sınıflara,farklı kültürlere veya farklı yaşam biçimlerine sahip olsalar dahi müziğin o "düş" noktasında çokta farklı olmadıkları anlamına geliyor.
her insan aynı şeyi düşünebilir, aynı şeyi üretebilir, dünyaca ünlü bi müzisyende, bi sokak flütçüsüde aynı ezgileri düşleyebilir.

aslında hepimiz bu noktada eşit hayal güçlerine sahibiz ve dolaylı olarakta hepimiz eşitiz.
gibi bir anlam çıkardım ben yine.

bu çıkardığım anlamlarda ne denli mantıklı yada haklıyım bilemiyorum ama sonuçta didaktik bir eser yok önümüzde ve hepimiz her anlamı çıkarmakta özgürüz.

aslında teknik olarak konuya vakıf olmasamda yinede yakın çekimlerin ve ışık kullanımlarının oldukça başarılı bulduğumu söylemeliyim.

müziklere bi dokunmadan geçmek olmaz ama söyleyecek çokta fazla bir şey yok aslında. filmi izledikten sonra her şey bi yana, o özgürleşebilme hissini en iyi müziklerle anlıyoruz aslında, birde binoche'nin oyunculuğu.

sonra
mavi ekran üzerine "juliette binoche" yazar.

film biter.

ben kalakalırım.

not: filmi izledikten sonra kahve ve dondurmayı birlikte yemenin ne ilginç ve güzel bir şey olduğunu göreceksiniz.

not2: juliette binoche'nin aldığı her ödülü ne kadar hak ederek aldığına bir kez daha inanacaksınız.

not3: kieslowskinin bir çok filminin yeri başkadır, hem sinemasal olarak hemde kendi kişisel görüşümce böyledir. ama "üç renk" üçlemesinin yeri dahada bambaşkadır. ve üç renk: mavi' nin yeri ise çok çok daha başkadır.

izlemeden ölmeyiniz.

--spoiler--

julie salona iner. indiğinde bir ağlama sesi duyar. bu ses mutfaktan geliyordur. mutfağa gider. ağlayan hizmetçi kadındır.
julie: niye ağlıyorsun?
cevap: çünkü sen ağlamıyorsun.

--spoiler--

gibi bir sahneye sahip bir fransız filmi.

Krzysztof Kieslowski 'nin üç renk üçlemesinin ilk, ve büyük çoğunluğa göre -ki ben de kendimi o gruba dahil ediyorum- en iyi filmi.

juliette binoche'un müthiş oyunculuğuna hayran kalmamak mümkün değildir bu filmde. gerçi hiçbir filmde mümkün değil de, o meşhur duvara elini sürtürek yürüdüğü sahnede eline protez takılmasını reddetmiş, ve çıplak elle, hilesiz hurdasız elinin amına koymuş. kariyerinde aldığı bütün ödüller anasının ak sütü gibi helaldir bu ablanın.