insan aslında hep yalnızdır

şu arabalar, insanlar, apartmanlar, iş güç, para, yemeğini yediğimiz lokanta, suyunu içtiğimiz bayii, bir solukta adımladığımız sokaklar her şey ama her şey kendi başına ne tam olarak insan yakın ne de uzak. ama bildiğim bir gerçek var insan yalnızdır arkadaşım. tıpkı ölürken yalnız olduğu gibi. kendi dünyasında, kendi iç dünyasında duvarlarını parçalamaya çalışan bir varlıktır. ne ömrü yeter ne de aklı yeter o duvarları yıkmaya. yalnız gelir, yalnız gider.

kalabalık içinde yalnızlık en çok koyandır insana. b

(bkz: sözlük yazarlarından aforizmalar/#11075824)

--spoiler--
bana felsefe yapma lan, ölüyorum yalnızlıktan..
--spoiler--

(bkz: yalnızlık paylaşılmaz)

tarih boyunca herkesin ortak çıkarımıdır.
zira facebook'ta yakın bir arkadaşımın iletisi vardı ve aynen şöyleydi:
- ' yalnızlık Allah'a mahsusmuş... lan yoksa ? '

çeşit çeşit insan var lan gibi bi klişe olmasına rağmen, bu sözden daha doğru olan bir şey varsa o da suyun ateşi söndürdüğüdür.

Doğarken de, ölürken de.

göte giren en güzel gerçektir.

30 yaşına yakın yaşlarda anlıyorsun.

"ya ne olacaağdı?" derdi bir arkadaşım olsa.