en yakın arkadaşla kavga etmek

bugun basıma gelendir. su saate kadar gozum cıkcak gibi agladım her yerim agrıyor be. sebep de kıskanclık. olmaz olsa şu huyum.

içe şöyle en toramanından bir öküz oturur. Olayı kafanda evirir çevirirsin ay hiç gerek yoktu falan olursun. insanız işte güzel şeyler aslen.

6 yıldır konuşmuyorum. bi eksikliğini hissetmedim.

Bisey olmuyo. Unutuluyo. Zaten en iyi arkadaslik falan da traş. Hepsi göt ayaa başka bisey degil.

en yakın arkadaşın tahammül sınırlarını, çok affedersiniz, sikertmesi ile meydana gelen hadisedir. mesele ne olursa olsun, en yakın arkadaştan beklentiniz bir an önce ve net olarak sizi anlayabilmesidir. elbette anlamayabilir fakat anlamadığı halde bir de sizin söylediğinizi götünden anlıyorsa ve meselede sizin haksız/hatalı olduğunuzda ısrar ediyorsa çoğu kez kaçınılmaz oluyor kavga etmek. konuşarak çözüm üretilmediği anlar vardır sebastian, işte o zaman sadece yumruklar konuşur, küfürler savrulur, ilk kimden kan akarsa o, kavgayı kaybeder..

Kızsanız çabucak barışırsınız
erkekseniz o is biraz daha zordur
kişilik meselesi .

bu sizin 11 yıllık arkadaşınızsa ve çok da boktan bir nedenden dolayı kavga etmişseniz insana gerçekten koyuyor. demek ki en yakınım değilmiş diyorum sürekli ama öyle demekle de olmuyor. her gün de bu insanla yüz yüze bakıyorsanız iş daha da zorlaşıyor.

arkadaş arkadaşı kıskanır mı amk. arkadaşına söyle arkadaşını iyi seçsin.

(bkz: bak yürü git kavga etmek istemiyorum)

icten ice üzülmektir. cocukluk arkadasiniz ise durum daha bir vahimdir. 2 hafta oldu gercegi belki barisiriz.

1 saat sonra barışmak demektir.

Şu an içinde yaşadığım durumdur.

insanı bir anlık belki bir ömürlük boşluğa düşüren hadisedir. sıradan birisiyle aranızda bir olay geçtiğinde gidip en yakın arkadaşa anlatmak çok zevkli bir şeydir fakat yakın arkadaşla kavga ettikten sonra o sıradan insanla aranda ne geçerse geçsin ne zevk alırsını ne tat. onlar sıradan pil, bu duracell.

Kavga etmeyip sabreden tarafım. iyi mi yapıyorum kötü mü bilmiyorum. On iki yıllık dostum, her şeyim... Sadece çok üzülüyorum. O bunun farkında bile değil. Farkına dahi varamıyorsa hala en yakınım mı diye sormama sebep oluyor bilmiyorum. Aklım çok karışık.

çok yaşadım ve yaşıyorum bunu. sonrasında saatlerce tartıştığım da oldu. beni kaybetmek istemiyorsa ve samimiyetine inandıysam, her zaman yapıcı olmuşumdur. kurtardığım kadar kaybettiğim de tabi oldu. ama bunlar tek kalemde olmadı. karakter için çabuk affederim. ama biriktiğinde ve içimdeki ışık o kişiye söndüğünde istesem de affedemem. eskiye geri dönemem. dönersem şerefsizim *