bugün

gerçekten hatırlayamıyor insan. en son sahiden ne zaman ağladım ben.
2 gün önce.
Bugün.

Şehidi gördüm. Babası acı içinde bakıyor. Kısa boylu piç, elinden tutuyor.

Katili tutan el, mazlumun babasının elini tutuyor.

Zoruma gitti. Şehide imreniyorum oldum olası, onun için üzülmedim ama kanının yerde kalıyor olması içimi yaktı.
(bkz: 6 nisan 2014)
Abim öldüğünde ağlamıştım. 10 yıl önce. Sonra ağlayamamaya başladım.
hergün gece yarısından sonra..

ortamlarda aglamiyorum dersin mk nolacak.

erkekler ağlamaz ya hani.. safsatasını siktiim.
Hatırlayamadığım kadar önce evet. Ruhsuz kalpsiz diyorlar sonra kalbimi kırıyorlar, ağlıcam ama şimdi.
Gecen cumartesi.
Ne zaman kendi kendime düşünsem ,sonra bu durum kendi kendine konuşma halini alsa ,melankoli durumuna geçip ,yalnızlığıma ağlıyorum.
askerde. bir köşe başında sessiz sessiz ağladım. sonra kalkıp nöbete gittim.
4 ay önce başladı 2 ay boyunca her akşam. Artık ağlayamıyorum sözlük çok yalnızım.
sanırım en son gecen sene agladım.

aklıma geldi yine tutamadım kendimi.
özlediğimden dolayı , anlatamam içimde ki acıyı.

başceşme mezarlığı bilir içimde ki hiç dinmeyecek olan özlemi.
Geçen hafta.
uzatır mısın şu peçeteyi?
Çevrem insanlarla doluyken kendimi yalnız hissettğimde..
genelde ağlamam ama bu ihtiyacımı müzik yaparken, müzik dinlerken ve türkiye gündemini takip ederken farkında olmadan karşılıyorum galiba...
Yalnız olduğum anlarda duygulanırsam ağlarım -ki ben yalnızken çok duygusalım- .
Dün aksam sinirlerime hakim olamayıp amk.
Tabiki çoğu kişi gibi yalnız olduğumda.
Bu sabah.
Dün akşam.
doğduğumda ebem totoşuma şaplak attığında bile gülen şahsım için çok da anlam taşımayan sorudur.
örümcek miyim ki ağlıyayım?
hatırlamıyorum,

beni ağlatmak öyle kolay iş değil.
bir hafta önce anneannemi kaybettim. geçen hafta bugün.