mutsuzlukla mutlu olabilen ender insanlar

hep etraflarındaki kişilerden çok çeken insanlardır.. sanki herkes kendisini üzmek için varolmuştur. her işinde mutlaka ağlanıp sızlanacak bir bahane bulup, hayatlarını hem kendilerine hem de etrafındakilere zehir eden tiplerdir.

gözlerindeki o ışık kaybolmuştur, şükürsüzlük hali yüzlerinin her kıvrımına vurmuştur.. sürekli kaşları çatık ve kasvet içinde dolanırlar etrafta onlar ağızlarını açmasalar bile varlıkları etrafı negatif yönde etkiler.. şikayet etmekten müthiş zevk duyarlar, acı içinde kıvranmak onları tarif edilmez yönde rahatlatır da bunun farkında bile değillerdir..

hatta bu kimselerin gerçekten de kimsenin başına gelmeyecek derecede ilginç olaylar gelir. bu nasıl oluyor derseniz? olumsuz söylemlerin sürekli olumsuz söylemleri doğurduğu psikolojinin her dalındaki kitaplarda mevcuttur.. hatta siz iyi bir şey canı gönülden isterseniz kainattaki her şey sizin için çabalar, siz kötü bir şeyi sürekli dillendirirseniz kainattaki çarkta o yönde dönecektir, ya da öyle bir şeydi.. denemesi bedava..

bu huylarının farkına varıp derhal vazgeçmesi gereken insanlardır.