öğrenilmiş çaresizlik

ne kadar gülümserse gülümsesin,ne kadar hayat dolu olursa olsun bir yerden sonra çevredeki karamsar insanlar yüzünden, gülüp geçilen,ölüme,ayrılığa,yoksulluğa,türlü türlü acılara rağmen,bir yerden sonra, "olmayınca olmuyor demekki" hissiyle "merhamet tanrım,merhamet gözyaşıma" diyebilmekten bile aciz hale gelince insan, öğrenilmiş çaresizliğin içinde ,kanında bir zehir varmıscasına boğuluyor.

"sen de bilirsin hiç bir acı sonsuza dek sürmez..."
öyle ama, bıçağı bir insanın sırtına saplamak vardır, bir de yetmezmiş gibi sırtında çevirmek vardır. yara iyileşir. izleri hep durur...