ben bu yazıyı babama yazdım

Keşke bana biraz güvenseydin,beni dinlemeyi başarabilseydin de sorunlarımı sana korkmadan söyleyebilseydim.Beni yalancılıkla,umursamazlıkla suçlamayı bıraksaydın.Hata yapmadım,aptalca davranmadım diyemem elbette oldu ama ben büyüyorum baba bak yirmiüç yaşına geldim.Bazen insanı bir ay bile değiştirebiliyor sense beni hep üniversite birdeki kız çocuğu olarak görmeye devam ettin annemle birlikte.Değiştiğimi görmek isteyip değiştiğimi kanıtlama hakkını bile bana vermedin.

Her sorunumda kardeşime koştum o konuştu sizinle de öyle inandınız bana.Ben ablasıyım ama benim arkamı hep o toparlamak ve hep o çözmek zorunda kaldı aramızdaki sorunları.Ağırıma gidiyor artık,işe yaramaz hissetmeme neden oluyor.

Bana artık sesinizi yükseltmeseniz keşke,dinlemeyi deneseniz.Bir şans vermeyi deneseniz.Önceden aramak istemezdim,şimdiyse alacağım tepkilerden dolayı aramaya korkuyorum.Bu kadar sınırlar koymaya ne gerek vardı?

Hala arkamdasın ,hala destek oluyorsun biliyorum ama biraz da anlamayı denesen keşke,senin seçtiğin hayatı senin kararlarınla yaşamamı istemesen çünkü ben böyle mutlu olmuyorum.