yalnız kalmaktan korkan insan

iki türlüsü var bence. Birincisi herkesin ölüp bizim bu hayatta yalnız devam etmemiz durumu, ki bu konuya girersem hiç çıkamam.
ikincisi şuan içinde bulunduğum, etrafımdaki curcuna eğlence bitip, herkes evine döndüğünde gelen hüzün. Hep birlikteydik, mutluyduk. Bir anda sona geldik ve herkes gitti. Ben şimdi ne yapacağım diye kara kara düşünüyorum. Gelecekte bir daha böyle günler yaşayamayacağım fikri beni mahvediyor. Diğerleri buna nasıl katlanıyor? Nasıl sakince yollarına devam ediyorlar? Hiç üzülmüyorlar mı?

Sanki benim dışımda herkes çok mutlu, harika vakit geçiriyor gibi hissediyorum. Her an yapacakları bir şey var sanki. Bir ben bomboşum. Olmam gereken bir yer yok gibi.

Eve girdikçe bu hal iyice çekilmez oluyor. Dışarıda birileriyleyken daha iyiyim. Ama şöyle tek başıma oturuyorum ya...

Eskiden severdim ben tek başıma oturmayı. Ne oldu da böyle oldum anlamadım.