babadan utanmak

yakın zamanda ilk kez yaşadığım olay. ailem komple ak partiyi destekleyen insanlar. ancak diğerleri gibi değil, parti ve hükümetin yanlışını gören ver her yanlışına ses çıkaran, örgütlü çalışmalarla basın açıklaması yaparak eleştiren insanlar. birçok milletvekili ve üst düzey parti üyeleriyle onlarca yıllık yakınlığımız olduğu halde hiçbir zaman en ufak bir torpile bile başvurmadık ve bundan sonra da böyle devam edeceğiz.

referandum konusunda evde ailemle tartışırken, partinin devletin imkanlarını kullanarak kendi propagandasını yaptığını ve karşıt görüşe karşı haksız rekabete neden olduğunu söyledim. devletin verdiği yasal haklarını kullandıklarını söyleyerek itiraz etseler de, sonuçta bu sistem bütün zulümleri yasal hak olarak sunmuyor mu? onları buna ikna ettim etmesine ama babam öyle bir söz söyledi ki, her zaman gurur duyduğum babamdan o gün utandım.

"bu bir memleket meselesi. varlık yokluk meselesi. bazen öyle bir zaman gelir ki zulüm karşısında susmak gerekir." dedi.

(bkz: zulüm karşısında susmak)

ben de artık daha fazla uzatmadım. cahil olsalar, bilmiyor olsalar anlatır ikna ederim, ama onlar her şeyin farkında. kendince kötü niyetli değiller, biliyorum. ama baktığınız zaman -ne kadar yerinde bir örnek olur bilmiyorum ama- kafa kesen ışid üyeleri de huzur ve barış için çalıştıklarını düşünüyorlar.

öyle işte. hayatımda ilk defa kendimi yalnız hissediyorum.

beybi!