kimseyle konuşmak istememek

Yalnızlığı perçinler. O kadar yalnızım ki. Kale gibi inşa ettim yalnızlığımı. içinde, ahşaptan odalar, uzun koridorlarında tozlu lambalar, üzeri çiğnenmemiş halılar var. Bir odada biri var, eski uzun elbiseli biri... Acı acı piano çalıyor. Kitaplıklar toz içinde, gün ışığında taneler uçuşuyor havada. Kitapların dili başka, çalınan melodi ise çok yabancı. Ama ait olduğum yer. Taş merdivenlerin ucunda, toplum bekliyor. inmeyi reddediyorum. Burada kalıp, dünya haritasına bakıp, hayaller kuruyorum. Kimseyle konuşmak istememek aslında konuşmaya başladığın an, kaleni terk etmek zorundasın demek.