ölene kadar yalnız olacağını hissetmek

yaşam için verdiğiniz tüm çabaları bir anda anlamsız kılar.

Ve birden bire yaşamanın gerçekten karlı bir iş olup olmadığını beyninizde tartışmaya başlarsınız, hem de kendinizle.

oku, düşün, çalış, iyilik yap, sev, dürüst ol, sabahları erken kalk, ye, iç, harca kendini, yaşa... peki neden? niçin? yalnız yaşayıp yalnız ölmek için.
sonunda hiçkimsenin seni hatırlamayacak olması da ayrı acı.

dünyaya hiçbir yararın dokunmayacak, ve hiçbir şeyi değiştirmek nasip olmayacak.
her canlının bir varoluş sebebi varmış.. benim yok mesela.

şu an ölsem hiçbir şey değişmez. hatta bazı insanlar için bazı şeyler düzelir bile.
üstlerinden yük kalkar belki de.

hayatını "yük" kelimesi ile özetleyebilecek olmak da ayrı acıtıyor zaten.

aslında sadece başaranları gösteriyorlar bize sayın yazarlar, sistem tarafından çürütülen kısım... hani o başaramayan kısım, herkes gibi yapamayan kısım...
işte o kısım hep saklı, o kısım kendini dört duvar arasına hapsediyor.

görmedikleri için bizi yok sanıyorlar.
inanmıyorlar. . .