yazarları en derinden etkileyen duygu

bir sike yaramama duygusu.

yiyip, içip, yatmak. bi yaralı parmağa işememek, hiç bir işe yaramamak. tüm bunlara rağmen o içten gelen "ulan aslında sen çok iyisin" dürtüsü. el atsan her şeyi yaparsın, en iyisini sen bilirsin, sen hariç herkes sik kafalı gazı. gün geçtikçe, içten içe aslında tüm o dürtülerin, gazların boş olduğunu anlaman. kabul etmemekte direnmen. ama nereye kadar direniceksin, nereye kadar direnicem? belki de hakkaten bi şeyler yapabiliyorumdur, el atsam yaparımdır. yani aslında hayal kırıklığıymış o duygu. gerçi,

ulan ben aslında var ya...