sözlük yazarlarının itirafları

2 yıl sonra ilk defa yazıyorum...

insan yazabildiği, anlatabildiği kadar yaşıyormuş..
yaşayamıyorum ben... anlatamıyorum.
Anlatamadıkça kendi içimde kayboluyorum.. Yaklaşık 2 yıldır kendime gelemiyorum...
Hep geçer diye bekledim hep geçici mutluluklarım oldu ama yine dibe doğru emin adımlarla ilerliyorum...
Kaybolduğumu, silikleştiğimi hissediyorum bu hayattan... Beni ben yapan ya da yaptığını zannettiğim özelliklerim bile yok oluyor... kişiliğim eriyor sanki bu dünyada..
Nefes alamıyorum çoğu zaman, kimseye tahammül edemiyorum..kendime bile..
Bir mucize olsa da eski ben olabilsem yeniden..
Hiç kimsenin yanında ağlamayan duygularını belli etmeyen ben, kendimi güçlü sanan ben, 10 kişilik bir yemek masasında ya da tek başıma yolda yürürken kendimi ağlar halde buluyorum.. Bu kadar şeffaf bir insan değilim ben ama saklayamıyorum içimdekileri artık.. Gözlerimden taşıyor içimdekiler..
Evimi, işimi, yaşadığım şehri hatta ülkeyi bile değiştirdim.. Yetmiyor..
Evet kendinide götürüyorsun gittiğin yere..
Dua ediyorum bazen Allah'ım içimdeki hayal kırıklıklarını, mutsuzluklarımı çekip al diye.. Sadece mutsuzken dua ettiğimden midir bilmiyorum..Dualarım bile kabul olmuyor..
Bazen köpek gibi çalışıyorum kendime inat..Ellerim, kollarım, ayaklarım yorgunluktan uyuşuna kadar..Beynimi uyuşturamıyorum ama yine de..
Gülüşlerimle çöküşlerim arasında sadece saniyeler var..
Mutsuzluklarımı bile başkasına mal etmeye başladım..
Hatalarım kader, beceriksizliklerim doğuştan, kararlarım mecburiyetten..
Hatta şu dünyaya gelişim bile annemin hatası!
Mutlu yaşayabilmek bir yetenek bence..

Yeteneksizim ben.