ölümü düşünmek

siradan oldugunu farketmeye yarar. kendi fanusuna yukaridan bakabilmeyi saglar.
su an, iste tam su an ben ölüyor olsaydim, hala istiklal'de birileri içmeye gidiyor olacakti, ve farkinda bile olmayacaklardi benim su anda öldügümün.
masamin üzerinde, kahve fincanin içindeki kasik, aynen su anda oldugu gibi durmaya devam edecekti su an ben ölüyor olsam...
su uluyan köpek, bir an tereddüt bile etmeyecekti
hergün arabayi parkeden yanastigim kaldirim, ve eski sevgililerim ve sayfalarina nikotin sindirdigim kitaplar... hepsi aynen, tam da simdiki gibi ve benim öldügümü hiç umursamadan varliklarini sürdürecekti...
benim için onca önemli olmus bu kadar sey, benim yokoldugum o saniyenin hiç de bilincine varmadan ayni kayitsizlikla devam edecek ben tam su anda, tam su saniye ölüyor olsam...
ne kadar da küçük ve önemsizim aslinda. benim için herseyin sonu olan o saniyede, benim disimdaki hayat, benim gidiyor olduguma aldirmadan kosturmaya devam edecek... bundan derin yalnizlik hissi olur mu.