babanın sevgiliyi öğrenmesi

şöyle gerçeklesir.
- baba ben ankara ya erken gideceğim.
-neden?
-özledim.
-kimi?
-bi arkadaş var da onu.
-??
-ııı şey erkek arkadaşım.
(baba gazetesini katlar ve direk gözlerine bakar.* gözleri kaçırmamak gerekir bu anda efenim.)
sonra işte karşılıklık güven falan filan diye konuşur baba ama gözleri dolar sen de ağlamak istersin.

ilk bi kaç haftası sıkıntılı ve sancılı geçse de daha sonra söylediğin için hiç pişman olmadığın bir şeydir babanın öğrenmesi.
şimdi geriye dönüp bakınca (bkz: vay be ben neymişim)