Aklıma geldiği anda siliyorum ablamın görüntülerini hafızamdan sanki hiç olmamış gibi.
Sonra oğlu geliyor aklıma. Diyorum ben ona ne anlatıcam büyüdüğünde.
Sonra tekrar hatırlıyorum.
Ağlıyorum, ağlıyorum, ağlıyorum...

Babamı hasta gördüğümde öleceği hiç aklıma gelmemişti.
Çünkü; zaten çok parasız günler geçiriyorduk, annemle babamın boşanma davası sürüyordu, eniştem hapise girmişti.
Yani böyle bir durumda Allah bana bu kadar büyük bir kazık atmaz diye düşünüyordum herhalde!
Hani lan dedim Allah, kullarına bir annenin çocuğuna olan merhametinden daha fazla merhamet ederdi. Bir anne çocuğunun en sevdiği oyuncağını gözleri önünde kırarmıydı?
Ağlatacağını, üzeceğini bile bile.
Bu lanetli günlere, hep babam birgün eve dönecek ve sırtımdaki yükü alacak umuduyla katlanıyordum.
Sonra gitti...

ilk kitabını okudum ve tamam dedim ya dillendiremediğim şeyleri söylemiş ama pucca ve yayın tarihlerine bakınca pinkin kitabını alığıma pişman oldum.
çalmasaydı gözümde hala eğlenceli bir kız olarak kalabilirdi.
kalabilir miydi?
Aslında sanmıyorum ya, çünkü o inanılmaz şapşik egosu sinirlerimin titremesine neden oluyor.

Babamin kanser oldugunu öldükten sonra öğrendim. Babamin neden öldüğünü araştirmak için hastaneye gittiğimde doktoruna sormuştum. Beynimden vurulmuşa döndüm. Büyük bir şoktu benim için. Babam kansermiş ve bize söylememiş.

evet bugün yaşadiğim durumdur. Aslinda en yakin arkadaşm değil ama iyi bir arkadaşim.
Fena oturuyor insanin içine. bunalima girdim resmen. çocuğa aşiktim lan ben. herşeyimi bir tek sana anlattim.
Bir insan nasil bu kadar adi ve ikiyüzlü olabilir ki.
Ben onun yüzüne bile bakmaya utanirken sen nasil gidip de onunla çikabildin.

tmm itiraf ediyorum komik değildi diyin esprili bi şekilde * denenmiştir ve tarafimdan onaylanmiştir. Esprinize olmasa bile buna mutlaka gülüyorlar :D

Onu gördüğüm zaman resmen dilim tutuluyor. Başka bir dünyaya geçiş yapiyorum. Gerçekten şaka gibi. Kendime engel olamiyorum. Hemen onunla ilgili hayaller kurmaya başliyorum. Sonra içimden neler söyleyeceğimi geçiriyorum. Sonra da bi "merhaba" ile geçiştiriyorum işi.

biriyle kavga edildiğinde hani son sözü başkasi söylerde size kapak yapar ya.
işte aslinda verebileceğin cevabin aklina iş işten geçtikten sonra gelmesi varya adami perişan eder.

Ben kişisel gelişim kitab okumayı çok severim. Ayrca arkadaşların dediği gibi her kişisel gelişim kitabı sıkıcı değildir. Mesela;
Aura görmek,
Komedyen gibi düşünün,
Alışkanlıkların gücü gibi.
Bu tarz kitaplarla ilgilenmediğiniz kurduğunuz cümlelerden belli oluyor zaten.

Efendim kendisinin bir sürü hayrani olmasina karşin henüz olgunlaşamamiş ergen bir bireydir.
Zaten sadece ergen davranişlari yetiyor sevmemek için.

Evet türban farzdir ancak takmayana da müslaman değilsin diyemeyiz. Belki de o senden daha içten yapiyordur ibadetini. Senin sağir sultana duyurarak yaptiğin iyiliği, o sağ elinin verdiğini sol eline bile duyurmadan yapiyordur.
Sen bütün bedenini saran kiyafetler giyip vücut hatlarini ortaya çikariyorsan ve başinin kapali olmasinin bu davranişi örteceğini saniyorsan orada yaniliyorsun işte arkadaşim. O zaman türban takmayan kiz senden kat be kat daha müslümandir.

gereksiz yere delikanlilik yapan kizlardir. Durum böyle olunca dişaridan bana göre aptal gibi gözüküyorlar. Misal geçen gün yolda yürüyorum kizin biri telefonda konuşuyor bir de erkek gibi bir yürüyüşü var. Telefonda gereksiz yere bağirmalar, küfür etmeler falan hoş şeyler değil yani. Bence kiz kiz gibi davranmali erkek de erkek gibi.

Hatırlıyorum morga gittiğimizde açtılar senin yüzünü ve ben senin daha gözlerine bile bakmadan;
O, küçüklüğümden beri çarpık olan bacaklarından,
Ağzının kenarındaki yaralardan,
Elinden tanıdım seni baba.
O an öyle bir haykırmıştım ki sen hayattayken bu kadar içten söylememiştim o bir tek kelimeyi.
Ama en trajiği de neydi biliyor musun baba?
Sen karanlıktan, yalnızlıktan çok korkardın ve senin en çok korktuğun şeyle başbaşa bıraktım seni o mezarda.

Evet bugün doktora gittim ve yıllardır bana neden majör depresif tedavisi uygulandığını sordum. Evet aslında bunu biraz daha erken fark etmeliydim. Ben majör depresif değildim. Çünkü biliyorum ki majör depresif sadece bildiğimiz depresyon ve geçici ruh halidir. Ama benim ki geçmiyordu bir türlü.
Kendimi bazen mükemmel hissediyordum bazen de hiç neden yokken kendimi 20 gün odama kapatıyor ve depresyona giriyordum. Nedensiz yere riske giriyordum.
Sıkılmıştım ve doktora, artık doğru tedavinin uygulanması gerektiğini söyledim. Duygularımı daha iyi anlayabilmesi için ona günlüğümü okuttum.
Sonunda teşhis kondu.
Bipolar bozukluk!

Soyumuz tabi ki Adem'den gelme ve Adem çamurdan yaratıldı.
Allah, çamura önce şekil verdi ve sonra içine ruh üfledi.
Sadece dinini bilmeyenler bu saçma teoriye inanır. Bilimmiş. Peh...
Bizim dinimiz islam ve islamda herşey gözle görülene dayalı değildir.
Bizim dinimiz mucizeler dinidir, mantık arıyorsanız gözünüzle görmediğiniz Allah'a inanmamanız lazım o halde.

Ayrıldıktan sonra o acı kesinlikle içe atılmamalı ve ağlanması gerekiyorsa ağlanmalıdır. Tabi abartmadan..
Sonra yavaş yavaş yeni hobiler bulun kendinize. Mesela çevrenizde ilgi duyulacak bir hobi olursa dikkat çekersiniz ve bu da egonuzu okşar, kendinizi daha iyi hissedersiniz. Mesela en popüler olanı gitar çalmaktır, gibi gibi.
Kendinizi biriyle çıkmak için şartlandırılmış gibi hissedeceksinizdir ama lütfen bunu yapmayın. Çivi çiviyi sökmez!
Sadece biraz zamana ihtiyacınız var. Onu ne kadar sevdiğinize bağlı ama oturupta evinizde kız/erkek kurusu da olun demiyorum.
Herşeyin bir ölçüsü var. Dediklerimi yapın yeter.
Bir bakmışssınız ki artık onu düşünmeden geçiyor günleriniz.

Bir komedyen gibi düşünün.

Yüzüne bile bakmayacağım bilgisayardır hatta öyle ki bu pc yi gördüğüm zaman morelim bile bozulabilir.
Bırak yaa netsiz pc mi olur.

evet bizim sınıfımızda da vardı öyle bir çocuk yani fikirleri, duruşu o kadar farklıydı ki. Sanki büyümüş de küçülmüştü gerçekten. Bir de yakışıklıydı ki sormayın gitsin.Bütün kızlar ona deli gibi aşıktı. Tabi bende dahil. Ancak o benim farkımda bile değildi tabiki.Sadece ders konusunda onunla yarışabiliyordum ve bu sayede onunla konuşma fırsatı yakalıyordum. Sonra ilkokul 2 de istanbul'dan ayrıldılar memleketlerine gittiler.
Onu uzun yıllar hiç görmedim. Taaki birgün facede beni ekleyene kadar. Üzerinden tam tamına 15 sene geçmişti.
O hep benim hayal ettiğim gibi sanıyordum ama değişmişti ve şu an görüşüyoruz ama arkadaş olarak. Ona karşı birşey hissetmiyorum. Ancak onu hiç unutmamışım yıllardır. Hep birgün üniversitede karşılaşma hayali kurardım onunla.
Ama iyi ki olmamış. Çünkü; ben onu sevmemişim sadece akımda yarattığım kahramanı sevmişim. Meğer o da bizim gibi normal bir insanmış!

kesinlikle süper bir film. Yaa aamir khan'dan önce sanki hiç film izlememişim gibi. Yani izlediklerimi artık film olarak nitelendirmiyorum aamir khan hariç.