bugün

çocukken sık sık yapılan eylemlerden birisidir.
ortamın kararmasından mütevellit , bir an önce ışığın bulunduğu güvenli bir bölgeye kaçış işlemi.
(bkz: benide yazın)
çocukken yaptığım komik olaydır. zira mutfaktaki pis bir hamam böceği ile karşı karşıya kalmamak için yaptığım garip bir olaydır.
korku filmlerinin yan etkilerinden biridir.
ışığı söndürdükten sonra,ışığın bulunduğu odaya üç buçuk atarak seri şekilde adımlar atılır ve ulaşınca bir oh çekilir.
mutfaktaki karanlıktan, bir anda öcü gelmesi ihtimaline karşı önlem.
küçükken sık sık yaptığım şeylerden biridir.devamlı korku filmi izleyerek bünyeyi sarsınca olan olaydır.
kaçarken takılıp, annenin elindeki bir tencere kaynar suyla duş alarak makarna kıvamına gelmek gibi sonuçları olabilen hareket.
gece 3den sabah ezanına kadar yaptığım bir eylemdir.*
çocuklukta yapılan en masum harekettir.
arkamdan birilerinin gelip böh! diye bağıracağını sanırdım hep, o yüzden de hızla kaçarken hep ayağımı söveye çarpar, evdekiler anlamasın diye de ağzımı kapatırdım.
ne salakmışız ya. şimdiki çocuklar canavar gibi, hiçbir şeyden korkmuyorlar.
içeriden öcü çıkacak korkusu ile yapılan davranıştır bi de bunun oda ve tuvalet versiyonu var.
cocuken mutfagın ısıgını kapattıktan sonra kacan cocuk aynı zamanda aıle bıreylerını ben tuvalet gırıcem noolur kapıda bekle benı dıye agac eden cocuktur ayrıca.
arkadan biri gelecekmiş hissiyle yapılan eylemdir.
sadece mutfak değil diğer odaların ışığını kapattıktan sonra da yapılan eylemdir. çocukların bu davranışı karanlık odayı gösterip " gitme oraya öcü var " diyenler sayesinde yaptığını düşünmekteyim. çocuğun biliç altına bu mesaj gitmiştir bir kere ve her ışığı kapattığında bu kaçışı gerçekleştirmesi kaçınılmazdır.
evde, yalnızken ve hava karanlıkken yemek yedikten sonra yapılan eylem. anne babanın geç saatlerde eve gelmesi nedeniyle yapılabilir.
Bazen büyükken de yapılabilen eylemdir..
herkesin en az bir kere yapmış olduğu benim hayatım boyunca yaptığım eylem. o değilde yaş artıkça hiçte şirin durmuyor bu hareket.
ben dahil neredeyse herkesin yaptığı eylem.
sanki arkadan kovalıyorlar gibiydi. elini silmek, su içmek vb. için gittiğin mutfakta ışığı kapar kapamaz kaçardın.
(bkz: koş bak ne buldum)
büyükler her yaptığımıza öcülere vericem seni, öcü var orada demeseydiler bizde kapattıktan sonra kaçmazdık.
çocukların karanlıktan korktuklarının kanıtıdır. ama bu nasıl bir psikolojidir ki hala da mutfağın içerisinde ışığı kapatamam, alışkanlık olmuş, eşikten adımımı atar, elimi kapıdan içeri uzatır öyle kapatırım ışığı, sonrada arkama bakmadan kaçarım.
(bkz: yalnız değilmişim meğersem)
halıya takılıp düştüğü takdirde o veledin çığlık çığlığa 'yapmeaaaaa anneeeeeee yardım eeeeeet' diye g.tünü yırtması, akabinde annesinin olay mahalline koşması ve çocuğu halıyla savaş halinde bulması muhtemeldir. ilerleyen günlerde o çocuk kendini psikologta bulacaktır.
şu zamana kadar sadece benim tarafımdan gerçekleştiğini sandığım eylem . yalnız değilmişim.