bugün

yağışın ardından çekilen saruman kılıklı bulutların ardından tüm heybet ve cömertliğiyle açan güneşte ötüşen kuşları işitince ve ıslak yaprakların büyüleyici parlayışlarına tanık olunca duyulan sonsuz coşku, iyi ki varım ve yaşıyorum düşüncesi.
sonrasında tekrar yağmur yağmasıyla kaybolacak yaşama sevincidir.
edit: sanırım pesimistim.
yağmur yağınca duyulan yaşama sevincinden daha az 'paha biçilemez' olan yaşama sevincidir. şöyle bir yağmur yağsa, dışarı çıksam, kalsam yağmurun altında, ıslansam, açsam kollarımı, gitme desem, benim yüzümdeeen... (bkz: burada yazar kendini kaybediyor)
o toprağın kokusu , o gökkuşağı hmmm dünyadaki en güzel duygulardan birtanesi.
hava güneşli ve yukarısı da masmavi iken yağan yağmurun güzelliği kadar insana yaşama sevinci getirmez.
(bkz: toprak kokusu)
ıslak toprak ve ışıl ışıl güneşten alınan haz, varolmanın dayanılmaz hafifliğini gösteriyor.
güzel tespittir.