yazarların büyüdükçe yaşadığı hayal kırıklıkları

Ben hep çocuk kalacağımı sanıyordum ve büyümek tam bi hayal kırıklığıydı.

Entrynin ilk paragrafından anladım lan sen olduğunu.

Büyüyünce okuyup çok zengin olmadığımdır.

Umutlarımın hiçe döndüğünde.

Biz televizyon izleyerek, milyonerler, sinema tanrıları, rock yıldızları olacağımıza inanarak büyüdük, ama olmayacağız. Simdi bunu anlamaya başlıyoruz. ” (Fight club)

insanların büyüdükçe özgürleştiklerini düşünürdüm.

gerçek hayallerinin, tutkularının değil de ortalama, sıkıcı sayılacak bir hayatın peşinden koşmak.

Sıfıra sıfır elde var hiç.

Hayallerin hepsi gerçekleşmiyormuş meğer. Bazıları "hayal" olarak kalmaya mahkummuş, bunu farketmek ciddi hayal kırıklığı.

türkiye'nin durumuna dair yaşanan ciddi hayal kırklıklarıdır.

hedeflere ulaşmanın o kadar kolay olmaması.

her insan özeldir dediler, reklamlar, diziler, medya yoluyla her insanın başarılı olacağını söylediler. değilmiş öyle. George carlin haklıymış.

Her şey düzelecek sanarken her şeyin daha bok olması ve daha bilinçlendiginiz için yaşadığınız tüm travmalarin adeta yuzunuze vuruşu.

Kimseye guvenmeyecegini anladigin anda başlıyor her şey. Yalniz kalmayı seviyorsun. Huzur, tek yoldasin oluyor. Anlatmakla bir seyleri, eline ne gececegini sorgulamaya başlıyorsun. Ve bu genelde koca bir hiç oluyor.
Düşünüyorsun, geçmiş-gelecek kendi ayaklarinin ustunde durdun ya. En zor gununu yalniz atlattin ya. Diyorsun, Allah'tan başkasına ihtiyacim yok. Insanlar umrumda değil.
1 yil önce tam bu aylarda anladığım durum. Keske daha erken yasasaymisim.