umut sarıkaya

kendisi utangaçlığını biraz yenip stand up yapacagim lan ben dese cem yılmaz'dan daha iyi işler yapacağına inandığım kişi.

Cem yılmaz olamaz. Cem yılmaz anlık espriler yaparken kahkahalarla gülersiniz. Umut sarıkaya ise güzel bir tebessüm oluşturur ve tespitleri cem yılmaz'ınkinden farklıdır.

yardırır.

tespit yapmıyor, rızkına koşuyor.
mizah aleminde her dönemin popüler isimleri, popüler mizah yapma şekilleri vardır, allah var hepsi de işlerini güzel yapmışlardır fakat gel gelelim hızlı tüketildiği için zamanla popülerliğini yitirir, popülerliğini yitirdikçe mizah yapma gücünü de yitirir. umut sarıkaya'da bu durum olmayacak zira tek karikatürlük köşesinde yaptığı mizah zaman içerisinde tekrara düşse de yazarlığı onu hiçbir zaman yalnız bırakmayacaktır. kaleminin bu derece sağlam olması da onu diğer meslektaşlarından ayıran en önemli neden. hep bahsettiği tuğla ebatlarındaki 800 sayfalık romanı bir gün yazması dileğiyle de entriyi noktalayayım bari.

Sıradan bir sabahtı. Uyandım, çayın altını yaktım, su kaynarken kahvaltı masasını hazırlamaya başladım. Peyniri, zeytini ve çay bardağını tek tek masaya koydum. Tam o anda evde ekmek olmadığının farkına varıp, bakkala gitmek için eşofmanımı giydim. Anahtarı ve buzdolabının üzerindeki bozuk paraları cebime koyup kapı dışına çıktım. Ayağıma teee on altı yaşındayken annemin 'Oğlum büyüme çağındasın seneye de giyersin' diyerek aldığı 45 numara terlikleri geçirerek bayırın aşağısındaki bakkala doğru gitmeye başladım. Bayırdan inerken ayağımdaki terlikler büyük olduğu için parmaklarım asfalta değiyor, asfalt da sıcak olduğundan parmak uçlarım yanıyordu. Ben de reflekssel olarak dizlerimi daha fazla kıvırıyordum. Buraya kadar her şey normal gibiydi, fakat gelin görün ki annem ileri görüşlüydü, annem kurnazdı... Eşofmanı da büyük almıştı. Eşofmanın cebi derin olduğu için dizim cebimdeki para ile anahtara çarpıyor ve 'çüküde çüküde' diye sesler çıkararak bakkala doğru seğirtiyordum. ince bir insan olduğum için mahallenin gelinlik kızlarına gönderme diye algılanmasın, ayıp olmasın diye elimle para ve anahtarı sabitleyip sesi keserek yürümeye devam ettim. Bakkala geldiğimde ekmeğin kalmadığını ama ekmek arabasının yolda olduğunu, biraz beklersem geleceğini öğrendim. 'Hayhay' deyip bakkalın önündeki bira kasalarına oturarak bekledim.

Beklerken birden onu gördüm. Köşedeki duvarın orda durmuş, bütün alımlılığıyla bana bakıyordu. Bizim gibi mütevazı, binalarının dış cephesi kilim desenli mozaiklerle kaplanarak güzelmiş gibi gösterilen bir mahallede ne arıyordu bu bebek? Kendimi daha fazla tutamadım ve yanına gittim. Evet şu ana kadar mahallemize girmiş en süpersonik arabaydı o ve beni çok etkilemişti. Asil adımlarla yanına yaklaştım ve acaba kaç yapıyor diye ellerimi gözlerimin kenarlarına siper ederek içine baktım. Geniş iç hacmi ve iç mekan tasarımının zarif olduğu kadar rahat da olması beni daha da bi etkiledi. Ben öyle etkilene etkilene arabaya bakarken birden alarmı çaldı. Panik halinde 'çüküde çüküde çüküde' diye ordan kaçtım. Karşıdaki balkondan bi adam çıkıp 'Laan dolaşmayın arabanın etrafında' diye bağırdıktan sonra küfretti. Zarif bir insan evladı olduğum için 'Abi kusura bakma, ben sadece arabanın kadranına bakacaktım' diye özür diledim. Adam 'Umut sen misin lan tırto?' diye beni tanırcasına seslendi. Güneş arkasında olduğu için yüzünü seçemiyordum. 'Evet benim abi, fakat siz?' diye sordum. 'Yakup lan, Yakup! Tanımadın mı? Dur bekle, aşağıya geliyorum' dedi.

Yakup'la çocukluk arkadaşıydık, annem sürekli Yakup'u bana 'ateş gibi çocuk, mateş gibi çocuk' diye överdi. 'Her gün bulgur yiye yiye, yemeden içmeden Zeytinburnu'nda ev yaptırdı ailesi' diye örnek gösterirdi Yakupgil'i. Ama bütün bunlara rağmen Yakup bana karşı hep saygılıydı. Küçükken o Pinokyo bisikletiyle gezmekten yorulduğunda bisikletini bayırdan binmeden çıkarmama izin verir, hatta evlerine kadar götürmeme de müsaade ederdi. iyi çocuktu Yakup. Aynı mahallede oturmamıza rağmen yıllardır görüşmemiştik. indi aşağı, konuştuk. Başladı arabasının özelliklerini anlatmaya. Dur durak bilmiyordu, anlattıkça anlattı. inceden uyuz oldum Yakup'a. 'istersen bir tur vereyim. Ha ha ha!' deyince iyice tepem attı. Neyse ki o anda ekmek arabası geldi. Tam bakkala girerken 'Ne var oğlum, ben de Bora Sürücü Kursu'na yazıldım' diye laf soktum.

Ekmeğimi alıp sinir içinde eve döndüm. Dolaptan reçeli çıkarıp, kaynaya kaynaya suyu bitmiş çaydanlığa tekrar su koyarak altını yaktım. Yakup'u, arabasını, onun zenginliğini ve benim şu halimi bir müddet düşündüm, sonra annemin 'Bulgur yiye yiye ev yaptılar' sözü aklıma geldi. Koşup kalem kağıt aldım, hemen iki yıllık bir kalkınma planı hazırladım kendime. Bu plana göre evdeki gereksiz eşyaları elden çıkarıp paraya çevirecek, kenarda köşede duran paraları da değerlendirecektim, ayrıca gereksiz harcamalarımı da kesecektim. Evet planımı şu anda, şimdi hayata geçirecektim. Hemen gidip kışlık pantolonlarımın, montumun ceplerine baktım. Kenarda köşede kalmış, astarın içine düşmüş 50 binlikleri, 100 binlikleri toplayıp, koltuğun altına iki gün önce düşmüş olan 250 bin lirayla birleştirip dikiş kutusunda bir fon oluşturdum. Evet planım tıkır tıkır işliyordu. Sonra gözüme masa üzerindeki reçel kasesi ilişti. Reçel benim için gereksiz bir harcamaydı. Hemen kaseyi paketleyip dışarı çıktım. Bu arada aldığım ekmeği yemeyip akşam yiyecek olmam, plana dahil değildi ama ayrı bir kar marjıydı.

Minibüse binip dergiye doğru hareket ettim. Şoför bir müddet sonra 'Evet ücretini uzatmayan kalmasın!' diye aynadan beni keserek seslendi. Cebimde bozuk olmasına rağmen külçe gibi bir 20 milyon çıkardım. 'Arkadaşım bozuğun yok muydu?' dedi şoför. 'Yok abi' dedim. 'Al kardeşim paranı, nerden bozucam ben' dedi. 'Abi bozaydınız' diye usulcasına seslenirken parayı cebime koydum. Bi müddet öyle gerilimli gerilimli gittik, sonra ben utanıp 'E o zaman ben ineyim abi' dedim. 'E in bari!' deyip indirdi beni. Evet Sarıyer'den Maslak'a kadar bedava gelmiştim. Başka bir minibüs çevirdim. Dördüncü Levent mevkiine geldiğimizde şoför bana 'Arkadaşım sen ücretini ödedin mi?' dedi. 'Haa abi dalmışım' deyip bu sefer bir milyon çıkararak 'Şurdan bi Sarıyer alır mısınız?' dedim. 'Ne Sarıyer'i kardeşim, inip ters istikametten bineceksin sen' dedi. 'Öyle mi abi? Ben buranın yabancısıyım da' deyip indim. Planım dahilinde 850 bin lira masrafa girmeden metro istayonuna kadar gelmiştim. Ordan metroya insan gibi binip dergiye geldim.

Dergide Serkan Altuniğne öyle mal gibi oturmuş espri düşünüyordu, merabalaştık. 'Serkancığım, bir arkadaşım Malatya Arguvan yöresinin vişnelerini dalından kopararak yaptığı özel ev yapımı reçel getirdi. Satayım mı sana, hem çocuğa da yardım olur' dedim. 'Abi n'apıyım ben reçeli?' dedi. 'Öyle deme oğlum egzamaya, kolite, bağırsak düğümlenmesine birebir bu reçel. Tee Avrupa'lardan gelip yiyorlar bunu' diye övdüm reçeli. 'Eh bi bakiim' dedi, paketi açıp gösterdim. 'Abi bunun içinde ekmek kırıntıları var yaa!' diye zırladı Serkan. 'Ah be Serkanım, güzel olduğun kadar aptalsın da' dedim ve 'reçele bütün tadı veren o kırıntılar. Ekmek kırıntıları reçelle etkileşiyor ve öyle kıvama geliyor. O kırıntıyı at, bi şeye benzemez bu reçel' deyip ağzına bi parmak reçel sürdüm. Baktım sevdi, 20 milyon fiyat çektim; pazarlık yaptık, 3 milyona anlaştık sattım. Odama gidip plana göz atıp, çeşitli notlar aldım. Plana göre günde 2 milyon 200 bin lira kar yapmam gerekirken ben bugün 3 milyon 850 bin lira artı bir ekmek kar etmiştim.

ilk gün için süper bi oran tutturmanın sevinciyle dolup taştığım anda, evden çıkarken çaydanlığın altını kapatmadığımı fark ettim. Panik içinde hemen bi taksiye atlayıp eve doğru gittim. Taksimetre arttıkça başımdan aşağı soğuk terler boşanıyor, hırsımdan elimdeki plan kağıdını küçük küçük parçalara ayırıyordum. Eve iki yüz metre kadar kala taksimetre 23 milyon 850 bin lirayı, yani cebimdeki bütün parayı gösterdiği anda taksiden indim. Hayırlı işler dileyip eve doğru koşmaya başladım. Eve koşarken Yakup süpersonik arabasıyla yanımdan geçti. Sanki ben de mahallenin küçük çocuklarıyla beraber onun arabasının peşinden koşuyormuşum gibi oldu. Yakup da öyle zannetti ki 'Dori dori dori' diye kornaya basarak daha bi coşarak geçti yanımdan.

Güçbela eve gittiğimde çayın altının kendiliğinden söndüğünü, zira tüpün bittiğini gördüm. Yeni tüp almak için dikiş kutusundaki fona baktım ama sadece 650 bin lira vardı. Sonra Yakup'tan borç istemeye karar verdim. Ne de olsa Yakup iyi çocuktu, bana karşı hep saygılıydı.

karikatür kitabını aldım ama daha bakamadım. komik olsa da göz yoran çizimleri vardır en ufak ayrıntıyı bile gösterir kendine has tarzıyla.

gözümden yaş getirtmiş çizer. geberdim gülmekten.
(img:#377770)

işinde gücünde olan , tespitleri kuvvetli , esprileri iyi bir uykusuz karikatüristi.

bu haftaki uykusuz'da çizdiği hakan altun karikatürüyle abartsız yarım saat durmaksızın güldürmüştür.

adam müthiş detaycı, uzun zaman önce gördüğüm bir karikatürdeki ufacık ayrıntıyı daha yeni farkettim; http://www.gophoto.it/vie...r-heman-umut-sarikaya.jpg

he-man'da sürekli çarpan şimşeği de unutmamış.

tespit adamıdır. her karikatüründe "harbiden de öyle" dedirtir.

eski yazılarından birinde yaptığı "zekeriya beyaz da profesör einstein da profesör!" tespiti ne zaman hatırlansa yüzlerde güller açtıran mizahçı.

gülse birsel varken en fazla tuvaletçi olabilir.

benim de söyleyeceklerim var 2 kitabı sayesinde otobüste sesli gülmeme sahip olan, en kaliteli türk mizhaçılardandır.

masa yüzeyi büyüklüğündeki karikatür kitabını aldığım ama ayrıtnılı çizgileri gözümün bozar diyerekten okumaktan tırstığım tespit ustsı karikatürist.

bir türlü bitiremediği bir romanı olan kişidir.

Benim için evden kurtulmanın tek yolu üniversite sınavıydı. Bi şekilde şehir dışında bir üniversite kazanıp bu evden kurtulmayı planlıyordum. Kötü bir lisenin vasat bir öğrencisi olarak üniversiteyi kazanmam ev içinde pek tahmin edilmiyordu. Şimdi rahatlıkla söyleyebilirim ki; o yıllarda biraz aklım az çalışıyordu. Anadolu Lisesi, Fen Lisesi, Meslek Lisesi hangi lisenin sınavına girdiysem kazanamamıştım. Annem her ne kadar "Bizim çocukta biraz heyecan var, heyecanını bi yense aslında kafalı çocuk. Bi kere yaramazlık yaptığını görmedim sürekli susuyor" diye beni akrabalara karşı savunsa da gerçekten aklım pek basmıyordu çoğu şeye. Hem birçok kereler "kime çekti" tümcesini kendi aralarında konuşurken tekrarladıklarını duymuştum. Bi kere de babamın "Bizde de hata var. Hep ekmekle besledik çocuğu. 4 nüfusa günde 10 ekmek aldık umarsızca. Yiye yiye, ekmek gibi oldu kafası" diye anneme veryansın ettiğini de bizzat işittim.

işittim ama ben babama katılmıyordum. Ekmekte bi sorun bulunmasının anlamsız olduğu kanısındaydım. Zira yine olsa gözümü kırpmadan yine yerdim. Sorun bence yönlendirilmeyle ilgiliydi. Ortaokul sonrası bütün arkadaşlarımın gittiği mahallemizdeki Mehmet Şam Ticaret Lisesi’ne yollasalardı beni şimdi belki paraya yön veren, piyasalara hâkim bir evlat ile iftihar edeceklerdi... Bütün ağlamalarıma rağmen beni o vasıfsız, dümdüz, devlet lisesine yollamışlardı... Yanlış yönlendirme sonucu bu hale gelmiştim. Kaybolan benim hayatımdı ama suçlanan da yine bendim.

Eğer kazanamazsam üniversiteyi, bir defa daha denettirirler sonra bi işe verirler diye tahmin ediyordum. Bu evde daha fazla durmak, bu sürekli silinen muşambada daha fazla yemek daha fazla ekmek yemek demekti bu işe giriş. Beni bilen bilir aşk insanıyımdır dostlarım. Sevmeden sevilmeden bi dakika duramam. Öyle tahmin ediyorum ki işe girdiğimin ikinci senesinde bir kız kaçırır eve getirirdim. "Nerden çıktı bu şimdi" demeyin biliyorum. Az çok kendimi tanırım. Aşık olunca gözü kara bi insan oluyorum. En sevmediğim özelliğim bu diyebilirim. Çok tutkulu olmak... Evet, kaçırırdım o kızı getirirdim eve. Böyle bir şeyi yaparak da bir ömür annemle babamla ve sevgili eşimle bir ömür geçirmeyi garanti altına alırdım.

Bir ömür ailemle yaşamak... Düşüncesi bile korkunç geliyordu. Her gün bu evde bi ızdırap gibiyken, bir ömür geçirmek, yavaş yavaş onlara benzemek. Ben akşam "televizyon karşısında koltukta uyuyacak insan değilim" diyordum kendi kendime. Kimse inanmasa inanmasın ben şehir dışındaki bi üniversiteyi kazanacak, bu evden de bu mahalleden de bu şehirden de kurtulacaktım. Her gece yatarken hayaller kuruyordum. ilk yıl yurtta kalırdım, sonra bi eve çıkardım. Arkadaşlarım gelirdi eve. Çıkıp sabaha kadar sokaklarda gezerdik... Daha önce de söylediğim gibi o yıllarda aklım az çalıştığı için sadece bu iki şeyi hayal edebildim eve çıkınca; "arkadaşlarım gelir, gece sokakta gezeriz".

Ama bu kadarını hayal edebilmek bile güzeldi be. Bu düşünceler içerisinde benden beklenmeyecek üstün bir çalışma disipliniyle kendimi derslere verdim. Sürekli test çözüyor, bu büyük maratonda diğer öğrencilerle aramdaki farkı kapatmaya çalışıyordum. Onlar bir çalışıyorsa ben iki çalışmak zorundaydım. Buradan kurtulmak için çalışıyordum. Annem babam gibi kanepede televizyon karşısında uyumamak için, onlara benzememek için çalışıyordum. Artık nasıl gaza geldiysem öyle hazırlanmışım sınava gibi bütün şehir dışı tercihlerimi geçip, çok az sayıda yazdığım istanbul içi tercihlerimden birini kazandım. Hem de eve çok yakın bir üniversiteyi... Üniversiteyi kazandığım gün yıkılmıştım.

Kampüsü, amfisi batsın yıkılsın üniversite diye gittim okula sürekli. Ulan evden kaçmak için üniversite kazandım, kazandığım üniversite liseden daha yakın eve. Liseden çıkışta eve 5 de varıyorsam, kampüsten çıkışta 3 de varıyorum diyeyim siz anlayın gerisini. Daha çok ekmek, daha çok televizyon karşısında uyku ile geçirdim ilk iki yılı. iki yıl sonra isyan bayrağını açıp sınıftan bi arkadaşımla eve çıktık. Gece gezdik, arkadaşlar geldi. Bu konuyu tekrar anlatıp hatırlayarak canımı sıkmak istemiyorum. Beş parasız o izbe evde televizyon bile olmayan o evde ikimizde hem okulda hem evde birbirimize baka baka delirdik. Tek göz odada göz göze gelmemeye çalışıyorduk artık. Bol bol kitap dergi okuyarak, arada bir okuduğumuz kitaptan kafamızı kaldırıp birbirimize bakarak "hala orda tipiği sktiğiminin" diye içimizden geçirip tekrar okuyorduk. Barlara da beraber gittiğimiz için evimize hanım eli değmiyordu hiç. Çöpler içinde bir yıl boyunca kitap okuyup durduk. Ev arkadaşımın kitapların kenarlarına notlar aldığını gördükten sonra evden ayrılmaya karar verdim. Nietzsche’nin kitaplarındaki bazı paragrafları işaretleyip "katılmıyorum", "aptal", "güzel ama eksik" gibi notlar almıştı. Aynı şeyleri sabahlara kadar başka yazarların kitaplarına da yapıyordu. Hatta Dostoyevski’nin bi hikâyesine müdahale edip, kenara "bence buradan itibaren şöyle devam etse daha iyi olur" diye not düşerek, hikâyeye başka bi final bulmuştu. Yazarlarla kavga ediyor, tartışıyor, küfürleşiyordu. Kafayı yemişti. Ona benzemek istemiyordum.

Bir hafta sonra çamaşır yıkatmaya gitme bahanesiyle eve geldim. Bir yıl sonra eve ilk defa gelmiştim ve sanki sürekli geliyormuşum gibi karşılandım. Muşamba silindi yemek yendi televizyon karşısına geçildi. Yavaş yavaş göz kapakları ağırlaştı. Annem babam ve ben üçümüzde ağırlaşmıştık. Konuşmadan televizyona bakıyorduk. Gitgide onlara benziyordum, onlara benzemekten kaçmanın imkânsızlığını kavramıştım... Uykum geliyordu...

Tam o esnada annem "Umut" dedi. "her zamanki gibi git yatağında yat" diyecekti belli ki... "Uyumuyorum anne filmi izliyorum" dedim... "Oğlum bak kafa kalmadı unuttuk. Bugün senin doğum günündü dimi?" dedi. Doğum günü bizim ailede hiçbir zaman özel bi gün olmamıştı. Annem babam ve bütün akrabalarımızın doğum günü zira nüfus kâğıtlarında 1 Ocak olarak kayıtlıydı. "Hmm" diyip gözlerimi kapadım tekrar. "Oğlum söyleseydin pasta alırdık sana. Kafa kalmadı ki" diye söylendi. Uyumak istiyordum "Ya ne pastası anne. Doğum günü ne ya" diyip azarladım, içeri gitti. "Gelirken bi su getirsene anne" diye arkasından bağırdım. Suyu beklerken gözlerimi kapadım bi saat kadar uymuşum.

Dilim damağım kurumuştu uyandığımda. Babam da yan kanepede uyukluyordu. Televizyona bakarak ayılmaya çalıştım bi ara. Her zaman uyandığımda ev arkadaşımı karşımda görmeye alışmıştım. Babamı görünce nerdeyim lan diye anlayamamıştım eve geldiğimi. Tam kalkıp mutfağa gidecekken, annem elinde yuvarlak gri kocaman bir börek tepsisiyle geldi. Tam ortasında ise kocaman elektrik kesildiğinde kullandığımız beyaz bi ev mumu saplamıştı. Mum üstelik ortasından eğrilmişti. Patatesli kol böreğinin ortasında kocaman eğri beyaz bi mum saplanmış bana doğru geliyordu. Aklım çıktı korkudan resmen. ilk doğum günü partimin hiç böyle olacağını tahmin edememiştim. Yetmedi. Annem içeri girer girmez babam uyukladığı yerden kalktı ve odanın ışığını kapadı. Odayı böreğin ortasındaki mum aydınlatıyordu sadece. Tepsiyi önüme kadar getirdiler. Mumun coşkulu alevi karanlık odada yüzlerimizi aydınlatıyordu. ikisi de çok neşeliydi. "niye kaçıyorum ki lan bunlardan" diye düşündüm. Sarıldık öpüştük. O gün benim hayatımın en güzel doğum günüydü, hem börek de patatesliydi.

'oha harbiden lan' tespitlerinin insanı.

dergide göremeyince moralleri bozan yazar, çizer, mizahçı ve bu durum o kadar sık tekrarlanmaya başladı ki artık can sıkıcı olmaya başladı. ne oldu umut bi problemin mi var? bak burada bu kadar adamız, varsa derdin ilet yapabileceğimiz bi şey varsa artık yardımlaşıp çözeriz. nedir yani? ha bu iki haftada bir çiziktirmelerin sebebi 800 sayfalık tuğla ebatlarındaki dev romanınsa tamam gülüm razıyız, çizmesen de olur. otur güzel güzel romanını tamamla, sana gerekirse çuval çuval kuş üzümü, ceviz falan da yollarız yani maksat kafan durmasın. bir karikatür de olsa çiziktir ama usta, valla bak, mutlu oluyoruz be! yirmibeş yaşındayım senin yüzünden fanboy oldum umut efendi.

bir bim insanı modeli vardır ki tam olarak ulan benim diyeceğimi demiş lan adam dedirtir okurken.

birkaç haftadır uykusuz'da köşesini göremediğim hem düz hem yamuk adam. Meriç'ler suikast düzenledi diye endişe duyuyorum. Reca ederim haberi olan biri bilgi versin gomik değil...

yaptığı tespitler, çölde gezen bahtsız bedeviyi düzen kutup ayısı kadar babacan ve isabetlidir.

karikatürleriini falan geçtim de çok acayip tespitleri olan bi adam.

senden benden biri gibi lan. bugün imza günü vardı, kaldırıp beni oturtsan hiçbir şey farketmeyecek gibi. kendi deyimiyle "sokakta görsen 'kim la bu tipini s.ktiğim' demeyeceğin, fark bile etmeyeceğin adam". altın kalpli, zeki, utangaç insan.

beni dün metroda güldüren, tespitlerine kurban olduğum karikatürist. bir baktım elimde dergiyle kahkaha atıyorum, herkes bana bakıyor. ne mi yaptım? siktir et dedim kahkaha atmaya devam ettim.