sözlük yazarlarının itirafları

Senden soguyorun sozluk.

görünmez adam rolünü hakkıni vererek oynamam lazım. bir şey durtse de beni 'bana neden böyle davraniyorsunuz?' diye avazim çıktığı kadar bagirmamam lazım. ama ben biliyodum böyle olacağını. çok değer verme kirilirsin dedim kendime hep ve kırıldım. ne saçma ya ne saçma böyle sorunlar yaşayan yok sözlük. ilkokul ya da lisede değiliz ki ortamdan dislanmak ne demek bu yaşta. birine anlatinca bunlar ufak sorunlar diyolar. yıllardır yaşadığım için bana hiç ufak sorun gibi gelmiyo. bazen ben de burdayım görün beni diye bağırmak geliyo içimden. kendimi zor tutuyorum. hayatta en çok istediğim şeydi ya insanların beni biraz sevmesi. ben öyle popüler, olmazsa olmaz bi tip olmak istemedim ki hiçbi zaman azıcık sevsinler saygı duysunlar istedim ama olmayınca olmuyo işte. insan ortaokuldan beri dislanir mi? hem aşk hem de arkadaşlık ilişkilerinde yeteneksizim. aslında tam olarak görünmez adamım desem daha dogru.

keşke ilk saygısızlığında bu işi bitirseydim.

yeni kız arkadaşımla gto ya başladık, eikichi onizuka için bu ne lan nasıl bir sapık bu dedi. ohoooo sen daha ilk bölümden bunu diyorsun, daha bunun devamı var dedim şok oldu. onizuka reyiz adamdır.

2 aydır beklediğim oyuna biletimi aldım, şu an benden mutlusu yok.

özledim...

bugün o otobüste tehlikeli oyunları okumam gerekti. kitabı bulamadım. şimdi kendi kendime Hikmetsiz karar vermem gerekcek. yanlış kararlara hep meyilli oldum canım acırken.

Benim itirafim neredeyse hepimizin icimizde yasadigimiz bir sey aslinda. Benim itirafim haksizliga ugrandigima inanisimdir: ben artik bu ulkeye hizmet vermek istemiyorum. Milletinin basarili insanlarinin kiymetini bilmeyen, onlari somurmeye calisan bir ulkede calismak istemiyorum. Bu ulkede ogretmenler doktorlar ve muhendisler kiymetlerini alamiyorlar. Ve ben artik nefret ettim. Gitmek istiyorum ulkeden baska insanlara hizmet vermek istiyorum. Cunku cocugu isteyip de doktor muhendis olamadigi icin bu meslegin erbaplarina olmadik hakaretler eden son yillarin turkiyesine artik sahip cikamiyorum. Ama sevdigim insanlar benim bu mutsuzlugumda yoklar arkamda. Onlar benim isteklerim icin hicbir turlu farkli bir adim atmiyorlar, uzuluyorum. Ve affedemiyorum.

ben eskiden herkese hüsnüniyetle yaklaşan, olayları hep iyi yanından görmeye çalışan biriydim. karşıma o kadar çok karaktersiz, biçimsiz insanlar çıktı ki güzel düşüncelerimin hepsinin katili oldular. daha 27 yaşımda beni kalpsiz, duygusuz bir insan olma yoluna soktukları için hiç birini affetmeyeceğim sözlük.

edit: imlâ.

yirmi yedi yaşındayım ve kimseyi sevemedim, sevemiyorum. aşık olamıyorum. bağlanamıyorum kimseye. berbat bir duygu.

yirmi yedi yaşındayım ve kimseyi sevemedim, sevemiyorum. aşık olamıyorum. bağlanamıyorum kimseye. berbat bir duygu.

ben böyle işin, böyle giden gelişen olayın, böyle insanların ebesini sikeyim.
Anasını sikeyim hep hayatı sikilen insan olmaktan bıktım orospu çocukları yetmedi mi daha, anasını sikeyim kendimden soğudum lan sizin gibiler yüzünden. Sizin de, sizi öyle yetiştirenin de götûnü sikeyim.

Ölümü beklediğimi sanıyordum, dur diyecek biri varmış. sanırım ölmeden önce bana tatmadığım şeyleri tattıracak, beni bağırtacak ve çekip gidecek. Sonra gene devam diyeceğim herhalde. fakat, ama, lakin....

Keşke hüsnü komiser gibi babam olsa.

Çok yanlızım ve kabul etmekte zorlanıyorum..

hayvan gibi sarhoşken facebook ta nerden eklediğimi bilmediğim bi israilliyi 3 saat boyunca islam'a davet etmişim.

ütopik bir hayalim var. dürüst ve saf insanların yönettiği, adil insanların yargılayıcı makamları işgal ettiği, fitne ve fesat için yeryüzünde bulunan insanlardan arınmış olan dünya.

Nedense insanların umrunda olmadığını düşünüyorum. Neden böyleyim diye bir soruyorum kendime neden insanlar senle konuşmak istemiyor? Neden senle geçmiş vakti boşa harcanmış sayıyorlar? Neden insanların hayatında en ufak bir yer edinemiyorsun?
Bu benim suçum mu diye düşünüyorum sonra. Konuşmazlarsa konuşmasınlar umrundan olmasın diyorum kendi kendime. ama en ufak bir yardıma ihtiyaçları olduğunda kendimi onların yanında buluyorum. Elimde olmadan onların yanındayım yine yanlarında bir çanta gibi. Olmasam ne zaman fark ederler hiç bilmiyorum.
Belkide onlara çok değer verdiğim için geliyor bütün bunlar başıma. Ne yapacağım hiç bilmiyorum.
Kişiliğim tam yerine oturmamıştır.

Stajyer avukatim ama kreş açmak istiyorum.Bu işin maliyeti kredi veren yerler bir kreş nasil isler yakininda yöresinde bu isle istigal tanidigi olan varsa isigimi yakabilir mi?

hayatı sevmiyorum ama katlanıyorum.
bitsede gitsek modundayım.

sosyal ağlardan nefret ediyorum keşke ölseler.

feyste tanimadigim insanlarin onun bunun profilinde dolaniyorum tipsiz geliyor cogu icimden kufur edip edip baska cirkin insan profilleri (bkz: av) ariyorum kendime.

http://m.uludagsozluk.com.../#PhotoSwipe1426277558886

bana sabret diyorlar sözlük. çıldırıyorum.

ben yarım kilo çekirdeğin etenini çıkarmış insanım. bana "sabır" diyorlar.
"dur, şu sınav geçsin rahatlarsın, sabret" dediler. rahatlamadım ama.
ulan her şey üst üste geliyor, sesimi çıkaramıyorum. çıkarırsam yine sabret diyecekler çünkü.
"sabret" kadar nefret ettiğim başka bir kelime yok.
şimdi de "dur, şu mülakatlar geçsin rahatlarsın, sabret" diyorlar.

ben saçlarını kulak hizasında kestirip tekrar beline kadar uzatmış insanım.
ben pamukta fasulye yetiştirmiş insanım.
ben a1 kağıda karakalem yapmış insanım.
ben saksıda domates yetiştiren insanım amk, sabrı benden daha mı iyi bileceksiniz siz?

ağzı olan sabret diyor.
yeter ulan.

cehennemde beraber yanacağız demiş hanfendi. aldatan kendisi, her bir boku yiyen kendisi. ama beraber yanıyoruz. yok ya!